Valdimar H Jóhannesson

Ein­hver al­var­leg­asta af­leiðing­in af stjórn­ar­sam­starf­inu með VG er að of­stæk­is­full­ir lofts­lagstrúðar hafa fengið að leika laus­um hala í þjóðfé­lagsum­ræðunni og skatt­leggja þjóðina. Fleiri en VG hafa misst fót­fest­una svo al­menn skyn­semi fær ekki tæki­færi áður en t.d. tug­um þúsunda tonna af er­lendu trják­urli er sturtað í hafið í land­helg­ina á þeirri for­sendu að verið sé að vinna gegn hættu­legri lofts­lags­hlýn­un af manna­völd­um!

Þjóðin er lát­in taka á sig stór­kost­leg út­gjöld vegna þess að hún get­ur fyr­ir­sjá­an­lega ekki staðið við mark­mið um minnk­un á los­un kol­díoxíðs, CO2, út í and­rúms­loftið. Mark­mið sem aldrei var ástæða til að setja þjóðinni. Þjóðin var skatt­lögð án henn­ar samþykk­is með und­ir­rit­un lofts­lags­yf­ir­lýs­ing­ar í lok hallelúja­sam­komu sér­trú­ar­manna í Par­ís 2015. Spurn­ing­in hvort yf­ir­leitt væri æski­legt að minnka kol­díoxíðmagn í and­rúms­lofti er þó í meira lagi áleit­in meðal margra vís­inda­manna.

Það er hvorki vís­inda­lega sannað né lík­legt að kolt­ví­sýr­ing­ur í and­rúms­lofti hafi um­tals­verð áhrif á hita­stig jarðar um­fram aðrar loft­teg­und­ir. Hins veg­ar ligg­ur fyr­ir að án kolt­ví­sýr­ings­ins væri ekk­ert líf á jörðinni enda er hann aðal­bygg­ing­ar­efni lífs­ins. Einnig ligg­ur fyr­ir að í jarðsög­unni hef­ur þetta efni lífs­ins aldrei verið jafn fá­gætt og á yf­ir­stand­andi jök­ul­tíma und­an­farn­ar þrjár millj­ón­ir ára. Vís­inda­menn þykj­ast sjá að magnið hafi verið allt að 15-20 sinn­um meira áður síðustu 500 millj­ón árin eða um 7-8000 mólek­úl af millj­ón, 7-8000 ppm, miðað við rúm­lega 400 mólek­úl af millj­ón (400 ppm) nú um stund­ir. Magn kolt­ví­sýr­ings er því núna 0,04% í and­rúms­lofti. Fyr­ir um 20 þúsund árum fór magnið af CO2 al­veg niður í 180 ppm en að lág­marki þarf magnið að vera 150 ppm svo að lífið á jörðinni fjari ekki út. Við lá að enda­lok lífs­ins á jörðinni yrðu sex þúsund árum fyr­ir nú­ver­andi hlý­inda­skeið. Ef magn CO2 fer und­ir það mark nær plöntu­lífið ekki að vinna grund­vallar­efnið úr and­rúms­lofti til viðhalds jarðlífs­ins.

Aukn­um hita jarðar fylg­ir aukið magn CO2 í and­rúms­lofti. Or­saka­sam­hengið er öf­ugt við full­yrðing­ar lofts­lagstrú­boðanna sem segja að jörðin hitni vegna auk­ins magns kol­sýrunn­ar. Fremstu vís­inda­menn heims á þessu sviði lýsa því að hundrað árum eft­ir að hita­stig jarðar hækk­ar eykst kolt­ví­sýr­ing­ur í and­rúms­lofti vegna þess að hafið, sem geym­ir lang­mest af efn­inu sem ligg­ur á lausu, los­ar það frá sér við auk­inn hita. Hafið er leng­ur að hitna en loftið. Allt lofts­lags­hlýn­un­aræðið er því al­veg út í blá­inn og frá­leitt að leggja í stór­kost­leg­an kostnað til þess að tak­marka aukið magn CO2 frá mann­heimi þegar aukið magn er þvert á móti æski­legt til að auka á all­an jarðar­gróða auk þess sem maður­inn hef­ur nær eng­in áhrif á hita­stig jarðar. Ástæðu hita­breyt­inga á jörðinni er að leita utan jarðar­inn­ar.

Rétt er að bregðast við ýms­um hætt­um sem steðja að jörðinni sem og að Íslandi, svo sem eld­virkni. Elds­um­brot­in í Grinda­vík og Vest­manna­eyj­um voru áföll en þó hrein­ir smá­mun­ir miðað við það sem gæti gerst og hef­ur gerst. Skaft­áreld­ar 1783 drápu 20% þjóðar­inn­ar og stærst­an hluta alls búfjár í land­inu. Sam­bæri­legt gos núna myndi valda mikl­um búsifj­um hér­lend­is en einnig víða um heim eins og var fyr­ir 241 ári og það sem ger­ir ástandið enn þá al­var­legra er að ekki má vænta aðstoðar að utan, flug­sam­göng­ur í lamasessi, og nán­ast bar­ist um alla björg, mat­væli, eldsneyti, lyf. Það eru ekki bara eld­fjöll­in hér­lend­is sem gætu ógnað mann­lífi hér og víðar. Fróðlegt er að rifja upp frá­sagn­ir ása­trú­ar­manna um ragnarök eins og Cecilia Niel­sen, dansk­ur sagn­fræðing­ur, gerði í sjón­varpsþætti um til­komu Óðins.

Þegar ása­trú eins og við þekkj­um hana var í deigl­unni urðu nokk­ur stór­gos á jörðinni árin 537-40. Þau þeyta óhemj­u­magni af ösku og gos­efn­um upp í him­in­hvolfið sem hef­ur m.a. þau áhrif að skerma sól­ar­geisla frá svo stór­um svæðum að í Evr­ópu kem­ur nán­ast ekk­ert sum­ar í þrjú ár held­ur rík­ir helkuldi um álf­una – fimb­ul­vet­ur. Þetta sann­ast t.d. í ár­hringj­um í viði frá þess­um tíma. Sam­fé­lög manna riðlast, hver er sjálf­um sér næst­ur og bar­ist um lífs­björg­ina. Upp­lausn­ar­ástand rík­ir og mikl­ir þjóðflutn­ing­ar eiga sér stað um alla Evr­ópu.

Hug­mynd­in um ragnarök er kom­in beint frá þess­um hörm­ung­um. Fenris­úlf­ur­inn er fund­inn upp til þess að gleypa sól­ina í stað gos­efn­anna sem þessu fólki var ofviða að skilja og Miðgarðsorm­ur geng­ur á land og spýr eitri eins og fylg­ir eld­gos­um. Sjö öld­um síðar er skráð á skinn í klaustri á Íslandi snilld­ar­lýs­ing á ham­förun­um í 45. er­indi Völu­spár:

„Bræður munu berj­ast
og að bön­um verðast,
munu systrung­ar
sifj­um spilla.

Hart er með höld­um,
hórdóm­ur mik­ill,
skeg­gjöld, skálmöld,
skild­ir klofna,
vin­döld, var­göld
áður ver­öld steyp­ist.“

Nær væri að hlusta á reynslu forfeðranna um hvernig heimsend­ir gæti orðið en að valda okk­ur skaða með niður­dæl­ingu á kol­díoxíði sem væri kannski bet­ur geymt í and­rúms­lofti til að af­stýra að allt líf þurrk­ist út á jörðinni á næsta jök­ul­skeiði sem kem­ur jafn ör­ugg­lega eins og nótt fylg­ir degi.

Fjár­mun­um sem nú er varið í frá­leit­ar lausn­ir eins og vind­myll­ur, raf­magns­bíla og að moka ofan í fram­ræs­ing­ar­sk­urði væri bet­ur varið til að safna forða helstu lífs­nauðsynja til þess að lifa ragnarök­in af þegar heim­skautafrost skell­ur á með sam­göngu­leysi en ekki sól­strand­ar­veðri. Segj­um öll­um þess­um skaðlegu lofts­lags­at­vinnu­mönn­um upp störf­um, segj­um okk­ur frá Par­ís­ar­sam­komu­lag­inu og gef­um al­vöru­vís­inda­mönn­um gaum. Það er ekki nýtt að hjarðdýr­in taki yfir umræðuna. Mun­um eft­ir Kópernikusi og Gali­leo Gali­lei sem báðir máttu þakka fyr­ir að halda hausn­um á 15. og 16. öld þegar þeir gengu gegn skóla­spek­inni, sem hjarðdýr nú­tím­ans hræra í hvort sem þau eru í stjórn­mál­um, há­skól­um eða á fjöl­miðlum.

Réttsýnu fólki svíður að horfa upp á hörmungarnar á Gasa, þar sem fjöldi almennra borgara og barna verður fórnarlömb í varnarbaráttu Ísrael gegn árásum Hamas. En ofstopa gyðingahatur, sem blasir við á Austurvelli, er undrunarefni. Flestir gera sér kannski ekki grein fyrir að í raun er kallað eftir því að Ísraelsríki verði gjöreytt og að allir gyðingar í landinu myrtir. Og að því verki loknu verði allir gyðingar heimsins drepnir og síðan komi að kristnum mönnum. Allir nema múslímar meðal mótmælenda eru því að kalla eftir því að þeim sjálfum og fjölskyldum þeirra verði að lokum eytt. „Frjáls Palestína“ kalla óvitarnir á Austurvelli og ættu að vita að þarna er vísað í slagorðin: „From the river to the sea, Palestine will be free“ og Ísrael þar með eytt af kortinu.

Hamas birtir þessa framtíðarsýn í stofnskrá sinni. Hún er einnig kölluð upp í moskum víða um heim. Erkiklerkarnir í Íran hafa látið hrópa þetta upp í öllum föstudagsbænum síðan þeir komust til valda 1979. Tónað er að fyrst skuli eyða „Litla satan“ – Ísrael, og síðan „Stóra satan“ – Vesturlöndum. Íran styður Hamas af fullu afli eins og Hesbollah í Líbanon, Húta í Jemen og fleiri hryðjuverkahópa með vopnum og fjármunum. Bókstaf kóransins er fylgt eins og a.m.k. helmingur múslíma í Evrópu telur rétt að gera og þá væntanlega einnig múslímar á Íslandi samkvæmt stórri könnun félagsfræðideildar Humboldt-háskólans í Berlín.

Forystumenn Hamas líta með mikilli velþóknun til Austurvallar eins og til allra slíkra hópa um öll Vesturlönd. Khaled Mashal fagnaði þróun mála á dögunum í viðtali í Doha í furstadæminu Katar, þar sem hann býr ásamt tveimur öðrum af helstu foringjum Hamas í miklum vellystingum langt frá allri eymd. Þeir sitja á tvö þúsund milljarða króna sjóði sem þeir hafa hirt af gjafafé m.a. frá okkur. Í viðtalinu lýsir hann yfir mikilli ánægju með hve vel hafi tekist með stríðsaðgerðirnar 7. október þegar
Hamas rauf vopnahléið við Ísrael og réðst óvænt inn í Ísrael vel undirbúið upp úr neðanjarðargöngunum, sem voru grafin einmitt til að gera skyndiárás af þessu tagi m.a. með
fé og pólitískum stuðningi frá okkur.

Honum var efst í huga að þessi hernaðaraðgerð sannaði að markmið Hamas væru vel gerleg og að samtökin nytu stuðnings meðal ungs fólks á Vesturlöndum, sérstaklega í háskólunum. Honum varð ekki tíðrætt um mannfall á báða bóga, enda þjónar það góðum tilgangi. Grimmdarverkin 7.október vöktu Ísraela til varna. Þó að Ísraelar vandi sig sem best við að beina aðgerðum sínum aðeins að morðingjum Hamas geta þeir ekki hindrað mannfall meðal almennings í Gasa sem er notaður sem varnarskjöldur fyrir hryðjuverkamennina. Þeim mun fleiri fallnir á Gasa, þeim mun betra fyrir málstað Khaled Mashal. Sérstaklega rífa lemstruð barnslíkin vel í sálir okkar allra sem ekki höfum misst mennskuna.

Heimurinn hefur vart séð aðrar aðfarir síðustu átta áratugina eins og þær sem Hamas-foringinn fagnaði. Um 1.200 voru myrt með ólýsanlegum kvalaþorsta, óvopnaðir menn, konur og börn, sem áttu sér einskis ills von. Það sem blasti við mér í nýlegri heimsókn minni í útrýmingarbúðir Auschwitz-Birkenau í Póllandi, þar sem mennskan fór í dýpstu lægðir, stóðst ekki samanburðinn. Hélt ég þó að mannkyn hefði aldrei lotið lægra á mínu æviskeiði.

Þeir sem krefjast þess að Ísrael bakki fyrir þessum ofstækisfullu morðingjum ættu að líta til fortíðar og muna að þó að sagan endurtaki sig breytir hún um ásýnd. Hinn vestræni heimur hélt að hann gæti samið við nasista-, fasista- og kommúnistaríkin. Það kostaði líf hundraða milljóna manna. Þjáningarómurinn sem hingað barst á þessum tíma er mér ljóslifandi í bernskuminni. Allir sem hafa sett sig af alvöru inn í hugmyndafræðina íslam hljóta að sjá hvað hún er náskyld hugmyndafræðinni sem skók heiminn þegar þessi hatursfullu öfl náðu að sameinast. Vandinn er hins vegar sá að langflestir neita að kynna sér málin og telja okkur það til vansa sem höfum tekið á okkur rögg.

Mjög fáir sáu þá ógn sem bjó í alræðiskerfunum á síðustu öld og skildu því ekki að heimsstyrjöldin síðari var að skella á þegar hamfarirnar voru í aðsigi og öxulveldi hins illa voru að ná taktinum. Til allrar gæfu slitnaði samstaðan þegar nasistarnir sviku lit gagnvart kommúnistunum. Nú eru ófreskjurnar að ná saman á ný. Íran er kannski þegar komið með kjarnorkuvopn og fæðir hryðjuverkamennina í Mið-Austurlöndum og Rússa í stríðinu í Úkraínu, N-Kórea skekur vopnin og Kína virðist til alls víst.

Sumir óttast að þriðja heimsstyrjöldin sé að hefjast og verði aðallega leidd áfram með alræðishugmyndafræði íslam undir forystu Íran og jafnvel Rússa, sem hafa stóraukið hergagnaframleiðslu. Þeir eru með vaxandi umsvif eins og Kínverjar víða í Afríku. Meira að segja Svíar finna til hrolls og eru að ganga í NATO. Þeir sem leggja við hlustir heyra að stríðsbumburnar eru barðar af ákafa og stefnir í átök í Evrópu. Almenningi er sagt að birgja sig upp með nauðsynjum ef til styrjaldar kemur. Og hérna er heimtað að Ísland taki ekki þátt í Evróvision af því að Ísrael er að verjast tortímingu lands og þjóðar.

Okkur Íslendingum er tamt að hrósa happi vegna góðs heilbrigðiskerfis og telja okkur njóta eins besta heilbrigðiskerfis heims og það í þokkabót án þess að þjónustan setji okkur í stóran efnhagslegan vanda þegar heilsan bilar. Eftir reynslu mína af samskiptum við Læknavaktina, Austurveri, set ég stórt spurningamerki við þessa almennu mynd af heilbrigðiskerfinu. Reynslan af Læknavaktinni á dögunum var slík að mér dettur helst í hug einkunnargjöfin: Pesturbæli í alræðiskerfi illskunnar.

Ég leitaði á náðir þessarar stofnunar með dóttur mína á fertugsaldri. Ég hafði alla ástæðu til að ætla að hún væri fárveik ein heima hjá sér þó að hún hefði ekki  háan hita. Við móðir hennar urðum mjög áhyggjufull þegar okkar varð ljóst ástand hennar upp úr hádegi þennan dag. Við leituðum strax þeirra úrræða sem okkur voru færar. Bráðaþjónustan vildi ekki taka við henni, ekki var unnt að fá heimsókn læknis og heilsugæslan í hverfinu hafnaði fleiri heimsóknum þennan daginn en benti á að Læknavaktin tæki við þeim sjúklingum eftir kl 17, sem ekki tækist að komast að hjá ofangreindum aðilum.

Mér var ráðlagt að koma um  hálftíma áður en þjónustan hæfist til þess að komast hjá margra klukkutíma bið ef kannski hundrað manns væru komnir á undan í röðina. Slík bið var sannarlega ekki vænlegt fyrir heilsu dóttur minnar þannig að við mættum góðum hálftíma áður en þjónustan hófst. Ég studdi dóttur mína inn í Austurver og að lyftunni upp til Læknavaktarinnar, sem var greinilega merkt. Hvernig sem ég hnoðaðist á takkanum gat ég ekki kallað lyftuna til mín þannig að ég studdi sjúklinginn upp stigaganginn og létti þegar ég kom með hana upp á pallinn. Við vorum fyrst á staðinn. Prýðileg biðstofa blasti við í gegnum glervegg. Þarna myndi biðin verða bærileg.

Hurðin reyndist hins vegar harðlæst og sama hvernig ég ólmaðist á henni fékk ég ekkert nema illskulegt augnráð starfskonu í afgreiðslunni innan við hinar læstu dyr. Ég barði hraustlega í hurðarglerið þannig að buldi vel í, sem varð til þess að þessi kona, greinilega alls óskyld Florence Nightingale, opnaði rifu á hurðinni og sagði að henni hentaði ekki ónæðið af sjúklingum á biðstofunni.  Við yrðum bara að bíða þarna á stigapallinu, þar sem dóttir mín hafði lagst út af og hrissist og skalf í hóstaköstum. Alveg tilgangslaust var að höfða til hins betri manns hjá þessum opinbera starfsmanni. „Hér verður engin undantekning gerð“ svaraði heilbrigðisstarfsmaðurinn kuldalega alveg ósnortinn af sjúklingnum sem lá þarna fyrir hunda og manna fótum.

Í hálftíma lá dóttir mín fárveik á hörðum, óhreinum flísunum, meðan þröngur stigagangurinn fylltist af mismunandi veiku fólki, sem hóstaði smitefnunum hvert framan í annað.  Ósköp leiðinlegt hefði verið og jafnvel truflandi að fá þennan „auma lýð“ inn í biðstofuna. Hér hafa  starfsmenn forgang  en ekki þeir, sem vegna veikinda neyðast til að leita þeirrar þjónustu, sem almenningur greiðir fyrir að fullu, bæði með beinum greiðslum og sköttum sínum.

Heilbrigðisþjónustan er ekki ölmusa sem þóttafullir starfsmenn veita, - starfsmenn sem gleyma því að hlutverk þeirra er að þjóna en ekki drottna. Heilbrigðiskerfinu veitir greinilega ekki af því að samkeppni verði aukin innan þess eins og var hér áður fyrr þegar heimilislæknar kepptust við að veita sem bestu þjónustu svo sjúklingar leituðu til þeirra og þeir nutu vinsælda sinna og þjónustulundar.

Til þess að allrar sanngirni sé gætt má geta þess að þegar dóttur mín loks komst í hendur lækninum, konu, fékk hún prýðilega og fagmannlega umönnun. Margir dugandi læknar , eins og þessi kona, finnast eflaust  innan heilbrigðiskerfisins. Þeir myndu njóta sín betur í samkeppnisumhverfi, - tossarnir síður. Hin dauða hönd ríkisrekstrar er jafn slæm í heilbrigðisþjónustunni eins og í öðrum þjónustugreinum. Engin einkarekin heilbrigðisstofnunum myndu láta viðskiptavininn leggja í skítnum utandyra enda yrði hún fljótlegsa jafn illa farin og skjólstæðingarnir. Þar að auki myndi aukin samkeppni leiða til sparnaðar og meiri framfara í þessu sem öðru.

Þessi færsla birtist í Mbl 5.7.22 

Þrátt fyrir þrotlausar fullyrðingar útgerðarfurstanna og þjóna þeirra í nær fjóra áratugi um hagkvæmni íslenska kvótakerfisins veit þjóðin betur. Sjónvarpsþættirnir Verbúðin rifjuðu upp þá aðför að hagsmunum almennings sem felst í lögum um fiskveiðistjórnum. Af þeim sem afstöðu tóku í nýlegri viðhorfskönnun lýsa þrír af hverjum fjórum sig andsnúna kvótakerfinu svipað og hefur lengstum verið. Þjóðin veit sem er, að hún á fiskimiðin en fær ekki notið þeirra.  

Ef til vill má afsaka þau mistök að kvótasetja aflann til árs í senn  með fyrstu kvótalögunum árið 1983 (tóku gildi 1984) vegna hugmynda einhverra fiskifræðinga um að fiskstofnar væru í hættu.  Með vissum velvilja mætti segja að fyrstu kvótalögin hafi verið klaufalegt fálm til þess að vinna gegn ímyndaðri ofveiði.

Eindregið var varað við þessari aðferðarfræði þó að hún hafi orðið ofan á. Bent var á að ýmsar sveiflur náttúrunnar væru óhjákvæmilegar og að afkoma fiskistofna réðust afar takmarkað af veiðum heldur skilyrðum í hafinu svo sem fæðuframboði. Ef skortur er á því er til lítils að fjölga einstaklingum. Það leiðir aðeins til aukinna affalla vegna hungurs og rýrari einstaklinga. Ef fiskurinn sveltur þarf að veiða nóg svo fiskurinn sem verður eftir hafi nóg að éta og geti náð kynþroska til að vaxa og fjölga sér.

Aðferðafræði stjórnvalda hefur leitt til minni afla. Þorskaflinn á Íslandsmiðum er aðeins 40% af því sem hann hafði verið áratugum saman fyrir daga kvótakerfisins. Þorskaflinn, sem hefur verið hafður af þjóðinni, samsvarar um 100 milljörðum króna á ári upp úr sjó en meira en tvöfalt hærri upphæð í útflutningsverðmætum fyrir utan afleiddar tekjur hagkerfisins, sem ella skiluðu sér margfalt inn í þjóðartekjurnar. Og þarna erum við bara að miða við þorskinn og ekki að taka tillit til byggðaröskunar.

Stóru ógæfusporin eru fjögur og er að vonum að þeir sem ábyrgð bera á þeim megi gjalda þess í skertum orðstír. Í raun má segja að Alþingi hafi brugðist þjóðinni allar götur síðan fyrsta ógæfusporið var stigið 1983. Jafnt og þétt var stigið út í aukna ógæfu með sífelldum breytingum. Ekki leið á löngu þar til svokölluð sameign þjóðarinnar frá fornu fari var farin að ganga kaupum og sölum meðal þeirra sem fengu veiðiheimildir, eins og hún væri þeirra einkaeign.

Í stað þess að sjá að sér þegar sýnt var að kvótastýring fiskveiða var ógæfuleg vann Alþingi illt verk árið 1990  þegar kerfið var fest varanlega í sessi með framseljanlegum veiðiheimildum. Þá var kvótahöfum í raun afhentir fiskistofnar landsins  þannig að þeir gátu verslað með kvótann, selt, leigt, erft og keypt hann með skattaívilnunum, þannig að almenningur var ekki aðeins rændur frumburðarrétti sínum  heldur einnig látinn borga fyrir kvótabraskið með skattaívilnunum  braskaranna.

Ríkisstjórnin var þá þannig skipuð: Steingrímur Hermannsson, forsætisráðherra  Jón Baldvin Hannibalsson, utanríkisráðherra  Jón Sigurðsson, iðnaðarráðherra og viðskiptaráðherra Jóhanna Sigurðardóttir, félagsmálaráðherra Guðmundur Bjarnason, heilbrigðisráðherra Halldór Ásgrímsson, sjávarútvegsráðherra, Ólafur Ragnar Grímsson, fjármálaráðherra, Svavar Gestsson, menntamálaráðherra Steingrímur J. Sigfússon  samgönguráðherra og landbúnaðarráðherra Júlíus Sólnes, umhverfisráðherra, Óli Þ. Guðbjartsson, dóms- og kirkjumálaráðherra.

Öll, sem skipuðu þessar ráðherrastöður eiga skilið að fara í skammarkrók sögunnar nema Steingrímur Hermannssson sem iðraðist gerða sinna og reyndi að bæta um fyrir misgerðir sínar með því að ljá nafn sitt við ávarp til undirbúnings Samtaka um þjóðareign sem voru stofnuð í október 1997 til að berjast fyrir því að þjóðin endurheimti sameign sína.

Þriðja ógæfusporið var að mínu mati hvað stærst en það voru viðbrögð Alþingis við dómi Hæstaréttar Íslands 3.desember 1998 í máli Valdimars Jóhannessonar gegn íslenska ríkinu, stundum kallaður Valdimarsdómurinn, sem stafaði ofan í Alþingi hvernig kvótalögin brutu í bága við stjórnarskránna. Dómurinn sýnir að lögin um fiskveiðistjórnina eru í andstöðu við stjórnarskrána og eru því ólög sem ber að nema úr gildi.  

Þeir sem báru ábyrgð á því að hunsa dóm hæstaréttar 1998 voru fyrst og fremst ráðherrar og stuðningslið ríkisstjórnar Davíðs Oddsonar, með Halldór Ásgrímsson sem utanríkisráðherra og Þorsteinn Pálsson, sem  sjávarútvegsráðherra.

Fjórða óheillaverkið voru svik ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur, sem nâðu völdum í febrúar 2009 eftir efnahagshrunið m.a. á grundvelli loforða um að leiðrétta svo reglur um fiskveiðar að kvótinn yrði allur innkallaður á ákveðnu tímabili. Aðstæður til að taka  á málinu þá voru einstakar því að við fall allra bankanna myndaðist kjörið tækifæri til að að gera kvótann verðlausan þeim sem höfðu aflað hans með ósanngirni, - í raun þjófnaði hans frá raunverulegum eigendum, sem voru og eru allir Ísledingar. Veð bankanna í kvótanum voru þá ekki lengur til trafala og enginn vandi að láta útgerðina halda áfram fiskveiðum, - jafnvel með meiri afköstum og auknum tekjum sem þjóðin þurfti svo sannarlega á að halda á þeim tíma.

En ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur og Steingríms J. Sigfússonar sveik loforð sín um að innkalla kvótann og gerði ekkert í málinu annað en að hlutast til um að kvótahafar gætu hér eftir sem hingað til setið að hlut þóðarinnar og vélað um og með hann án þess, að þjóðin hafi nokkurn skapaðan hlut með það að gera. Samfylkingin og VG brugðust því hrapalega á örlagastundu. Sama hefur Sjálfstæðisflokkurinn gert, sem þrátt fyrir andstöðu við kerfið í upphafi stendur nú hvað þéttustu varðstöðuna um kerfið, sem eru dapurleg örlög fyrir stjórnmálaflokk, sem kennir sig við frjáls viðskipti og markaðshyggju, að telja að það sem helst geti orðið til bjargar í fiskveiðimálum, sé að viðhalda miðstýrðu kerfi ráðstjórnar til að skapa útvöldum einokunarstöðu varðandi sameiginlega auðlegð þjóðarinnar.

Þrátt fyrir að þrír af hverjum fjórum Íslendingum lýsi sig jafnan andvígan kvótakerfinu hefur stjórnmálastéttin brugðist aftur og aftur og gengið á gefin loforð við þjóðina. Lög um stjórn fiskveiða stríða enn gegn ákvæðum stjórnarskrárinnar, nánar tiltekið gegn 65. og 75. greinum hennar.

Sú gjá sem er á milli þings og þjóðar í þessu máli er óásættanleg og ólíðandi að fylgi meirihluta þingsins sé stöðugt keypt af hagsmunaaðilum í sjávarútvegi með einum eða öðrum hætti.

Þjóðin á betra skilið.

 Þessi grein birtist í Mbl í dag, 1. mars 2022

Nú virðist stefna í að megnið af þjóðinni verði gefið lyf, sem hefur verið kallað bóluefni án þess að vera það í venjulegum skilningi þess orðs. Þetta stungulyf til að vinna á  núverandi kórónuveiru er alls óskylt þeim bóluefnum sem við þekkjum til. Hér er á ferðinni lyf sem er inniheldur svokallaðar RNA kjarnasýrur sem vinna með erfðaefninu, DNA, í frumum líkamans og gæti leitt til breytinga á erfðaefni viðkomandi einstaklings að því að nokkrir læknar og vísindamenn hafa varað við. Þetta yrðu óafturkræfar breytingar og öldungis óvíst hvað þessar breytingar gætu haft í för með sér. Mörg ár gætu liðið áður en afleiðingarnar væru að fullu komnar fram enda verið að fikta við mjög flókna lífræðilega uppbyggingu vefja líkamans, sem er langt frá því að vera skilin til fulls.

Kannski eru hér á ferinni stórkostlegar nýjungar til góðs í sókn mannkyns gegn veirusjúkdómum. Þær gætu kollvarpað stöðu mannkyns gegn ýmsum leiðum pestum sem hafa fylgt mannkyni frá upphafi, jafnt svokölluðum drepsóttum og minni háttar kvefpestum eins og eru á ferðinni á hverju ári. Núverandi covid-19 pest mun vera skæð kvefpest en kórónaveiran er á ferðinni í nýjum útgáfum á hverju ári að því er skilja má.

Þetta nýja lyf er þó alls óreynt miðað við þær kröfur sem ætti að gera til slík byltingarlyfs en þróunartími lyfja er almennt talinn þurfa að vera hátt í áratugur. Nú þykir liggja svo mikið við að víkja á allri varúð til hliðar eftir að töluverður fjöldi hugrakkra manna hafa látið sig hafa það að vera tilraunadýr fyrir þessi nýju lyf. Vonandi verður þeim ekki of mörgum meint að þessari fórnfýsi en ljóst er að alltaf verða einhver afföll við lyfjagjafir, en afleiðingarnar koma kannski ekki fram að fullu fyrr en eftir nokkur ár. Þess vegna þarf að miða þróunartíma lyfja við það.

Ég hef sjálfur hlustað á fjóra erlenda lækna og vísindamenn sem nota afar sterk orð til þess að lýsa þeim hættum sem gætu verið hér á ferðinni. Þessir menn eru Sucharid Bhakdi og Wolfgang Wodarg í Þýskalandi, Wakefield frá Bretlandi og Søren Ventegodt í Danmörku. Það sem er nú sameiginlegt með öllum þessum mönnum er að þeir hafa fengið að kenna á því að halda uppi gagnrýni enda eru þeir að ganga gegn afar sterkum hagsmunaaðilum, sem eru lyfjarisarnir og kannski ekki síður gegn stjórnmálamönnum sem standa illa í lappirnar þegar mikið er í húfi.

Þessir menn nutu misjafnlega mikillar virðingar áður en þeir stigu núna fram en óhætt er að fullyrða að báðir þjóðverjarnir voru í fremstu sveit áður en þeir fóru í núverandi andstöðu, - sérstaklega Sucharid, sem segir að covid-19 sé að vísu slæmt kvef með hærri dánartíðni en oft er. Dánartíðnin hjá frísku fólki sé þó ekki meiri en 0.02% sem jafngildir að einn af hverjum 5.000, sem sýkist, deyi. Annað gildir með dauðveikt fólk. Hjá því geti sýking flýtt fyrir dauðanum eins og við höfum séð hér á landi. Afleiðingarnar af því að gefa stærsta hlut heilla þjóða þessi erfðabreytandi lyf gætu orðið margfalt verri. Honum er töluvert niðri fyrir.

Wakefield hafði áður unnið sér það til óhelgis að tala gegn bólusentingum sem gékk svo langt að hann missti læknisleyfi sitt á Bretlandi og fluttist il Bandaríkjanna. Daninn hafði komist upp á kant við samfélagið af alls óskyldum ástæðum. Þessir menn lærðu ekki af Galileo Galilei sem fyrir fjórum öldum afneitandi obinberlega villikenningu sinni um að jörðin snerist um sjálfa sig en ekki alheimurinn um hana. Galileo hafði vit á því að segja í hálfum hljóðum: Hún snýst nú samt. Þessir menn koma fram fyrir alheiminn til þess að vara hann við af fullum rómi þó að þeir viti að þeir sem tala gegn valdinu hafa nær altaf verra af.

Hvað gæti svo sem gerst hafa þessir menn verið spurðir?  Hvað gæti ekki gerst? spyrja þeir á móti. Þeir hafa nefnt að þetta gæti leitt til sjálfsónæmi þar sem drápssellurnar, hvítu blóðkornin, ráðast á eigin vefi vegna útlitsbreytinga á frumum líkamans sem þessar RNA kjarnasýrur myndu valda í samstarfi við DNA kjarnasýrur frumanna. Þá nefna þeir ófrjósemi hjá konum en allt milli himins og jarðar gæti orðið þegar nákvæmu jafnvægi í líkamansfrumunum er raskað með þessum hætti. 

Nú er spurningin þessi: Eru til einhverjir þeir menn á Íslandi sem geta látið heyra í sér á grundvelli mikillar þekkingar  á þessu sviði og stoppað það að Íslendingar verði gerðir að jafngildi tilraunamúsa í risastórri tilraun lyfjarisa með þetta lyf? Hann ætti það á hættu að verða úthrópaður sem þjóðníðingur að vara við þeirri rússnesku rúllettu sem Þórólfur og Kári eru að fara í með íslensku þjóðina. „Æ hver skrambinn“ myndu þeir og lyfjarisarnir segja.  Framfarir verða ekki án einhverra fórna!

Ath

þessi bloggfærsla var birt sem grein í Mbl í dag