Báðir Jón og séra Jón gái að sér

 

Fulltrúar íslensku kirkjunnar hafa fallið í þann pytt að telja sig þurfa að fara í vörn fyrir fyrir íslam og andmæla okkur gagnrýnendunum íslam, sem teljum að framtíð lands okkar og  hinum vestræna heimi  sé hætta búin vegna jihads, stríðs múslíma gegn okkur kuffar (allir sem ekki eru múslímar). Þeir telja augljóslega að kirkjunni sé ekki hætta búin af hálfu íslam heldur af veraldarhyggjunni, sekúlarisma, sem hafnar öllum trúarbrögðum og leggur öll trúarbrögð að jöfnu sem tæki fáfræði, auðsöfnunar, valdafíknar og kúgunnar.

Þeir virðast telja að vegna vaxandi trúleysis í nútímanum og aukinnar veraldarhyggju  þurfi trúarbrögðin almennt að snúa saman bökum og verja almættið og guðdóminn. Lærðir menn kristninnar ganga meira að segja svo langt að halda því fram að lítill eðlismunur sé á boðun kristni og íslam. Munurinn liggi aðeins í ytri búningi. Guðdómurinn sé einn og hinn sami í þágu hins góða og háleita.

Það er því ekki að undra að áköfum trúleysingjum hætti til þess sama, þ.e. að leggja öll trúarbrögð að jöfnu því að þeir hljóta stundum  að taka eftir málflutningi „sérfræðinganna“. Ég set gæsalappir utan um nafngiftina „sérfræðingar“ vegna þess að kirkjunnar menn hérlendis verðskulda ekki þá nafngift þegar íslam er annars vegar þó að ég efist ekkert um þekkingu þeirra á kristni. Þar liggur vandinn. Kirkjunnar menn vita almennt nánast ekki neitt um íslam. Samt leyfa þeir sér að gefa stórar yfirlýsingar. Þeim er ekki vorkunn vegna fáfræði sinnar. Þeir hafa ekki sinnt þeirri eðlilegu skyldu að kynna sér íslam þrátt fyrir aðvaranir fjölda manna, jafnt múslíma sem vestrænna manna og vaxandi umsvifa herskárra múslíma um heim allan.

Kirkjunnar menn ættu kannski að leggja eyrun við orðum William Kilpatrick, sem er þekktur rithöfundur og kennari við Boston College en sá háskóli er meðal virtustu háskóla heims og kenndur við jesúíta, sem tilheyra katólsku kirkjunni. Kilpatrick heldur því fram að hneykslið innan katólsku kirkjunnar varðandi barnaníð hafi ekki síst orðið að reginhneyksli vegna tilraunar krikjunnar að leyna staðreyndum í stað þess að viðurkenna það að fullu og bregðast við á þeim grundvelli. Þetta hneyksli verði þó léttvægt í samanburði við það risastóra hneyksli sem eigi eftir að lenda á kirkjunni fyrir að segja ekki sannleikann um íslam og bregðast í þeirri vörn sem kirkjan ætti að vera fyrir innrás íslam inn í vestræn samfélög.

Sú skoðun er ríkjandi hjá kirkjunni að hún eigi meira sameiginlegt með íslam en það sem skilur að. Kilpatrick spyr: Hvað ef þessi staðhæfing er röng og að túlkun Osama bin Laden, Al-Kaída og ISIS-manna á eðli íslam er rétt en ekki túlkun hófsamra múslíma?  Hann svarar þessari spurningu með fullyrðingu um að íslam, eins og það er túlkað í Mið-Austurlöndum og fylgi ósviknum erfðavenjum spámannsins, hafi vinninginn. Íslam sé hugmyndafræði nákvæmlega eftir bókinni og að allar bækur íslam, - kóraninn, hadíðurnar, sira og sharíalögin styðja betur við skilning herskárra múslíma en hófsamra múslíma. Ekki er von á miklum skilningi kirkjunnar manna á Íslandi sem vita ekki einu sinni hvaða bækur sira og hadíður eru. Þeir vita lítið um uppbyggingu kóransins sem stafar ýmist frá Mekka- eða Medínatíma Múhammeðs en þessir tveir hlutar eru eins og svart og hvítt og bókin gersamlega óskiljanleg nema með góðum skýringum. Með réttum skilningi á kóraninum með hadíðum og shira rennur kalt vatn milli skins og hörunds á öllu venjulegu fólki en ekki kirkjunnar mönnum af því að þeir vita nær ekkert um íslam, sem máli skiptir.

 

Með þetta í huga heldur Kilpatrick því fram að framkoma kirkjunnar muni koma henni í koll. Kristið fólk verði ráðvillt þegar sýnilegra verður að meira en lítið er aðfinnsluvert hjá íslam. Eftir því sem meira verði ljóst um um íslam og sharíalög  verði sífellt erfiðara fyrir kristna söfnuði að trúa orðum leiðtoga sinna um að öll vandamálið, sem hrannast upp í íslömskum samfélögum tengist ekki hinu sanna íslam. Yfirlýsingar leiðtoga kirkjunnar um virðingu fyrir íslam mun ekki verða til þess að auka á virðingu íslam en muni hinsvegar grafa undan trúverðugleika yfirstjórnar kirkjunnar og þar með kirkjunni sjálfri.

Slíkar yfirlýsingar eru einnig kaldar kveðjur til kristinna manna í múslímskum löndum sem hafa haft kjark til þess að lúta ekki íslam og  hafa þurft að líða fyrir það. Þessu fólki hlýtur að vera það þung raun, að kirkjan á Vesturlöndum skuli virða og heiðra trúarbrögð, sem hafa staðið fyrir slátrun ættingja og vina. Auk þess vinnur þetta gegn hagsmunum fjölda múslíma, sem hafa efasemdir um hefðbundið íslam og sem þjást fyrir sharíalög.

Tilhneiging kirkjunnar til að fegra íslam mun einnig styrkja rök andstæðinga trúarbragða um að sami rassinn sé undir þeim öllum. Kirkjan er gagnrýnd fyrir umburðarleysi og alræðistilburði og að aðeins stigsmunur sé á kvenfyrirlitningu og ofbeldi milli íslam og kristni. Ef kirkjan heldur áfram að styðja við íslam munu þessar ásakanir fá aukinn hljómgrunn.

Kilpatrick bendir á að meira að segja þeir sem teljast „líberalar“ ( oft alls ekki frjálslyndir á okkar mælikvarða) og vinstri menn í USA séu farnir að hafa efasemdir um íslam. Þeir geti snúist á punktinum eins og þeir gera gjarnan og þá látið svo að þeir hafi alltaf verið andvígir íslam. Veraldleg öfl hafa hingað til ekki ávítað kirkjuna fyrir að leyna sannleikanum um íslam vegna þess að þau hafa verið jafnvel enn dýpra sokkinn í pyttinn fúla. Kirkjan gæti staðið ein eins og nátttröll og setið upp með ofstækisstimpil sem erfitt verður af afmá. Ef íslam er alls ekki skylt kristni og í raun með innibyggt ofbeldi þá er hollast fyrir kirkjuna að sjá að sér í tíma. Þetta ættu báðir Jón og séra Jón á Íslandi að aðgæta.

Umburðarlyndi gegn umburðarleysi er engin dyggð

 

 Skrýtið að maður, sem hafði m.a. það verkefni í áratugi að upplýsa lesendur Mbl um kosti vestræns lýðræðis umfram alræðiskerfi kommúnismans og fasismans, skuli nú ekki þekkja ókindina þegar hún horfist í augu við hann.

Skrif Styrmis Gunnarssonar, fyrrv ritstjóra Mbl, valda mér vonbrigðum. Ekki endilega vegna þess að hann er ósammála mér um viðbrögð gegn innrás íslam hingað, sem er skipulagt jihad til þess að ná Íslandi undir íslam og sharíalög. Vonbrigði mín stafa af því hvað hann notar billegar klisjur máli sínu til stuðnings og hvað hann lætur yfirþyrmandi upplýsingar um hrylling íslam sér í réttu rúmi liggja. Sönnunargögn gegn íslam hrannast þó upp.

Íslam, kommúnismi og fasismi eru náskyld stjórnmálakerfi . Trúarþáttur íslam er notaður sem  dulbúningur, eins konar slæða, hijab eða jafnvel búrka. Styrmir er með skrifum sínum að breyttu breytanda í raun að taka undir hróp þeirra sem ávallt kölluðu  „Moggalygi“ þegar sagt var frá hörmungum þjóða sem bjuggu við kommúnisma og varað við ásælni  hans hér. Nú eru notaðir merkimiðarnir „rasistar“, „útlendingahatarar“ og önnur fráleit hugtök til þess að gera hróp að okkur sem vörum við alræðiskerfi, sem ætlar sér heimsyfirráð.

Ódýrast af öllu í grein Styrmis er að ræða réttindabaráttu blökkumanna í þessu samhengi. Ég er ekkert síður en hann fylgjandi „litblindum“  heimi. Þannig eru flestir réttsýnir menn. Styrmir fer illa með staðreyndir þegar hann  vill sanna yfirburði sína gegn okkur lubbunum og nefnir Nelson Mandela. Mandela fékk heiminn með sér fyrir heillavænleg spor til sátta eftir að gæfan snerist honum í vil og hann var kosinn forseti S-Afríku. Helgimyndin Mandela átti sér einnig dökka bakhlið, sem Styrmir gleymir . Hann var enginn Kristur, Gandhi eða Martin Luther King. Hann var ekki aðeins samviskufangi heldur átti hlutdeild í hryðjuverkastarfsemi sem skildi eftir sig dauða og tortímingu. Hann heiðraði skálkana Muammar Gaddafi í Líbíu og Suharto í Indonesíu með æðstu viðurkenningu sem S-Afríka veitir erlendum mönnum og var í nánum samskiptum við Castro.

Styrmir segir okkur, sem erum í andófi gegn innrás íslam, vilja bakka aftur fyrir 1874 af því að við séum á móti trúfrelsi og jafnvel skoðanafrelsi. Hvaða vitleysa er nú þetta. Íslam er annað og meira en aðeins trúarbrögð. Íslam skilur ekki á milli hins veraldlega og trúarlega. Því eiga trúfrelsisákvæði stjórnarskrárinnar ekki við. Engann þekki ég sem vill afnema þessa grein stjórnarskrárinnar frá 1874. Þvert á móti hef ég ítrekað bent á að virða þurfi hana en ekki líta fram hjá henni. Lítum nánar á 63. grein stjórnarskrárinnar:
„Allir eiga rétt á að stofna trúfélög og iðka trú sína í samræmi við sannfæringu hvers og eins. Þó má ekki kenna eða fremja neitt sem er gagnstætt góðu siðferði eða allsherjarreglu." 

Þeir, sem þekkja íslam, vita að íslam samræmist ekki góðu siðferði eða allsherjarreglu. Flestir sem ekki þekkja íslam ættu að hafa hugboð um þetta sama.  

Hvaða boðar íslam sem ekki samræmist allsherjarreglu? Hér koma nokkur atriði: Misrétti milli karlmanna og kvenna. Misrétti milli múslíma og annarra trúarhópa. Dauðarefsingar fyrir að ganga af íslamstrú. Dauðarefsingar fyrir samkynhneigð. Limlestingar fyrir t.d. þjófnað. Dauðarefsingar fyrir að hallmæla íslam. Bann á tjáningarfrelsi um íslam. Dauðarefsingar fyrir að hallmæla Múhammeð. Karlmönnum er leyft að eiga 4 konur. Margt fleira ljótt má tína til. 

Íslam byggist á á kóraninum, Sirah ( opinberri ævisögu Múhammeðs) og helstu hadíðum ( frásögnum um orð og athafnir Múhammeðs). Kóraninn er orðrétt opinberun Allah til Múhammeðs í gegnum erkiengilinn Gabríel og banvænt guðlast að efast um sannleiksgildi hans! Og þetta eru ekki einu sinni ýkjur! Allt rekst hvert á annars horn í kóraninum og enginn leið að skilja þar upp né niður í neinu nema hafa Sirah og hadíður til hliðsjónar. Dúalismi er helsta einkenni kóranins.  Þar má engu breyta að viðlagðri dauðarefsingu. Sama gildir um þá sem segja sannleikann um Múhammeð, hina sönnu fyrirmynd allra múslíma. Hann var samkvæmt lýsingu í Sirah og hadíðum hræðilegur maður í alla staði, barnaníðingur, herskár ræningi, kaldrifjaður fjöldamorðingi og nauðgari. Helst er á Styrmi að skilja að varði við meiðyrðalöggjöfina að segja sannleikann um þetta. Vill Styrmir banna umræður almennt um stjórnmálastefnur og trúarbrögð? Hver er sá, sem í raun vill bakka aftur fyrir árið 1874?

Styrmir þarf að átta sig á að engu má breyta í íslam og að lífshættulegt er fyrir múslíma að gagnrýna stýrikerfið sem nær til alls lífs þeirra, jafnt í opinberu- sem einkalífi. Hann þarf einnig að átta sig á að meirihluti múslíma er innrættur frá blautu barnsbeini með hollystu við sharíalög, sem þeir telja lög Allah. Mjög fáir meðal þeirra styðja almennt trúfrelsi. Hann þarf einnig að skilja að þar sem íslam er að nema lönd er þetta rækilega falið og talsmönnum þess kennt að beita taqiyya, kitman og tawriya sem eru ýmis form lyga, sem múslímar ekki aðeins mega beita heldur eiga að beita til að rugla kuffar (allir sem ekki eru múslímar  og jafnvel þeir sem ekki eru í sömu trúardeild) í ríminu. Öll ráð eru leyfileg í stríði og þá ekki síst gegn okkur sem þeir skilgreina sem árásaraðila af því að við erum hindrun í því að allur heimurinn falli undir þeirra íslam og Allah, sem heimurinn tilheyrir í raun.

Umburðarlyndi gagnvart umburðarleysinu, grimmd og kúgun, sem umfram allt einkennir íslam, er engin dyggð. Þvert á móti.

 

Andri Snær heldur mig sig.

DV birtir með velþóknun tilvísun í bloggfærslu Andra Snæs Magnasonar ( DV segir hann raunar vera Magnússon) þar sem rithöfundurinn ungi fer mikinn í fordæmingum á okkur þessum "fordómafullu". Hann, eins og margir í hans liði, er ekki móttækilegur fyrir sumum rökum og lætur sem engin haldbær rök hafi verið sett fram af hálfu okkar sem viljum hindra íslamvæðingu Ísland. Skástu rökin hans sjálfs eru bjánalegar hártoganir en það eru ótrúlegustu og jafnframt lágkúrulegustu rökin hans sem verðskulda sérstaka athygli. Var einhver að tala um flísina eða bjálkann í auganu?

Orðrétt segir Andri Snær um okkur sem viljum hindra að moska verði byggð í Sogamýrinni:

"Og er það ekki þannig að þeir sem eru harðastir á þessum síðum hata líka umhverfisverndarsinna og femínista og sósíalista og þeim er meinilla við RÚV, listamenn, Evrópu almennt, Háskólann og reiðhjól og hver er þá munurinn á þeim og þeim sem þeir ætla að ,,vernda okkur" gegn."

Er hægt að vera mikið fordómafyllri en þetta? Andri setur ekki einu sinni spurningarmerki á eftir þessarri dæmalausu setningu. Ég hef verið harður andstæðingur þess að íslam festi hér rætur og hef  gengið svo langt að leggja það ítrekað til að boðun íslam verði bönnuð á Íslandi eins og sjá má á bloggsíðu minni en þær hugmyndir byggi ég á haldbærum rökum að mínu viti. Þau rök má svo gjarnan efast um og koma með gagnrök ef menn telja sig búa yfir þeim. En merkimiðaumræða að hætti Andra Snæs er lægsta form rökræðu sem unnt er að hugsa sér.

Fáir hafa verið eindregnari í andstöðu gegn íslamvæðingu landsins en ég og því væntanlega leitun að „fordómafyllri" manni að mati hans. Lítum nú á það hvernig staðalmynd Andra Snæs passar við mig, sótsvörtustu andstyggðina!:

Ég tel mig umhverfisverndarsinna. Fyrstu skrif mín í þá veru voru í Vísi ca 1965 en síðan hef ég oft opinberlega viljað snúast umverfinu til varnar m.a. vegna Eyjabakka- og Kárahnjúkasvæðanna . Bók Andra Draumalandið féll vel að mínum smekk þegar hún kom út.. Ég hef þó skömm á umhverfisfasisma eins og ég kalla svo. Margir, sem þykjast vera betri en aðrir, eru haldnir þessum leiðinlega isma.

Ég tel mig vera femínista þ.e. ég krefst algjörs jafnræðis karla og kvenna, ekki aðeins gagnvart lögum heldur einnig í einkalífi hvers og eins. Mér fannst barátta kvenna fyrir jafnræði svo mikilvæg að ég kaus kvennalistann á sínum tíma þó að vinstri slagsíðan á framboðinu væri mér á móti skapi.

Ég er ekki sosíalisti en fráleitt að ég hati þá því að ég skil þá og var sjálfur í þeirra hópi fyrir tvítugt. Sjálfur hallaðist ég mjög að Alþýðuflokknum um tíma en ég er afar ósammála Samfylkingunni og Vinstri grænum enda enginn vafi að hjarta mitt slær hægra meginn við miðju. Marga góða menn þekki ég þó meðal stuðningsmanna þessara flokka.

Ég var í nánu samneyti við RÚV í alls 5 ár þegar ég var þar þáttastjórnandi. Fyrst með Daglegt líf í útvarpinu en seinna með Kastljós á sjónvarpinu.

Tvær dætur mínar hafa helgað líf sitt listum og sjálfur er ég ákafur neytandi klassískrar tónlistar, ljóða, bókmennta, dans, leiklistar og sjónrænna lista. Ég naut þeirra forréttinda að alast upp í umhverfi sem hjálpaði mér til þess að njóta lista og teldi lífið fátæklegt án þeirra. Sjálfur er ég aðeins nýtilegur sem neytandi.

Fjölskylda mín býr að töluverðu leyti í Evrópu og hef ég haft þar annan fótinn síðan í apríl 1946. Móðir mín var dönsk. Um engan heimshluta þykir mér jafn vænt um og Evrópu og hef ég þar víða farið. Ég hef líka fallið fyrir SA-Asíu og mér finnast Bandaríkin vera afskaplega elskuleg og margt af þeim að læra. En ég er andstæðingur þess að Ísland gangi í sovétsamband Evrópu sem ég tel Evrópusambandið vera. Fyrirvari um Evrópusambandið jafngildir ekki hatri á Evrópu þó að Andri Snær setji samansem merki þar á milli. Fyrir andstöðu við EBE get ég fært haldbær rök að mínu viti. Rökin gegn okkur sem deilum þessum skoðunum eru ævinlega þau að við séum heimóttalegir og lítilfjörlegir útlendingahatarar í sauðalitum og haldnir þjóðernisrembingi og í besta falli með skerta greind. Rosalega pottþétt rök eða hvað !!!!

Ég er með slangur af prófum úr Háskóla Íslands, tók upphafsprófin í læknisfræði en varð læknastarfinu afhuga, upphafspróf  í viðskiptafræði en lauk við próf til að fá löggildingu sem fasteignasali á gamals aldri (65 ára).

Reiðhjól hef ég átt nánast samfellt frá barnsaldri og fer töluvert um á því góða farartæki ennþá 72 ára að aldri.

Staðalmynd Andra passar sem sagt jafn illa við mig og hugsast getur. Og þó að staðalmyndin passaði við mig að miklu leyti þá eru svona staðalmyndir einmitt sams konar og alvöru rasistar notast við. Andri Snær er með fordómafullt hugarfar af sama tagi og svæsnustu rasistar hafa. - Andri Snær heldur mig sig.

 

 

 

 

 

 

 

 

Ímaminn hefur ítrekað vilja til þess að aflima þjófa

 Ímami Félags múslíma á Íslandi, Salman Tamimi, svaraði játandi spurningu minni í viðtalsþætti á Útvarpi Sögu sl miðvikudag hvort hann væri samþykkur þeim hluta sharía laga að höggva hendur af þjófum. Hann þóttist ekki vita hvað sharía lög væri og hélt því meira að segja fram að þau væru ekki til sem gildandi réttarkerfi og fór út í hártoganir og blekkingar eins og forystumanna múslíma er háttur þegar ég spurði hann hvort hann væri fylgjandi því að innleiða sharíalög á Íslandi. Ímami er veraldlegur og trúarlegur forystumaður í samfélagi múslíma en engin mörk eru á milli hins veraldleg og trúarlega í þessari hugmyndafræði sem er þó miklu frekar pólitískt en trúarlegt hugmyndakerfi.

 Salman telur sig vera frá Palestínu.  Tæp  90% araba, sem telja sig Palestínumenn, vilja að sharíalög gildi samkvæmt  Pew Researsch Center, sem er ópólitísk stofnun sem vinnur á alþjóðavísu að mælingum félagslegra viðhorfa. Tamimi veit, sem er, að öllu eðlilegu fólk á Vesturlöndum býður við sharía lögum. Þess vegna er ráðið að rugla umræðuna með hártogunum og bregðast reiður og ógnandi við eðlilegum spurningum og jafnvel þykjast misrétti beittur með því að vera almennt spurður út í það sem hann vill leyna um ásetning Félags múslíma.

Þeir sem hlaupa til varnar þessarri manneskjufjandsamlegu hugmyndafræði, íslam, heyrðu sér til skelfingar andlegan og veraldlegan forystumann í þessum armi múslíma á Íslandi, játa á sig að vera fylgjandi grimmilegum múslímskum refsingum og því fylgjandi sharíalölgum sem hann var að enda við að fullyrða um að væru ekki til. Þeir urðu að finna einhverja haldbæra skýringu á þessum ummælum. Og skýringin var nú ekki aldeilis af verri endanum:  Jú það hafði snögg fokið í þeirra mann vegna ósanngjarnra  spurninga og hann hafði bara misst þetta út úr sér!

Eru engin takmörk fyrir þvi hvað er hægt að bjóða upp á aumleg rök.  Var ekki eimitt þakkarvert  að hann missti út úr sér hvaða markmið múslímar hafa á Íslandi ef þeim tekst vel?  Er nokkur ástæða til að harma að fá mikilsverðar upplýsingar?  Íslendingar þurfa að vita hvað vakir fyrir Félagi múslíma á Íslandi. Við þurfum að vita sannleikann þó að stór hópur manna telji sér til ágætis að búa við vanþekkingu. Einnig  vil ég upplýsa að Salman Tamimi hefur áður sagt mér þetta sama en þá var samtal okkar með rólegu yfirbragði enda ekki verið að útvarpa þvi. Hann vissi að ekkert þýddi að reyna að blekkja mig og því ástæðulaust að gera sér upp reiði eða afneita alþekktum staðreyndum um vilja stærsta hluta þeirra sem fylgja íslam af alhug. Hann spurði: „Hvaða ráð önnur duga á þjófa?“

Spurningu minni áður hvort hann teldi að lífláta ætti múslíma sem gengju af trúnni svaraði hann neitandi en bætti við: „Ekki núna“. Það ,sem þessi tvö orð þýða í raun og veru, er að ekki þýði fyrir múslíma að hampa slíkum sjónarmiðum í samfélögum þar sem trúfrelsi er almennt viðurkennt. Þessi hluti sharía lögum verði því að bíða í salti þar til múslímar eru komnir í meirihluta til þess að kúga alla minnihlutahópa undir sig eins og þeir gera hvarvetna þar sem þeir komast í slíka aðstöðu.

Vegna fordæmingar Vesturlanda á aftökum tengdum trúskiptum í múslímskum löndum er sjaldnast að yfirvöld fullnægi slíkum dómum. Aftökusveitir götunnar sjá um slík verk og ofbeldismennirnir finnast aldrei eða hljóta afar væga dóma. „Þeir eru jú að þjóna Aallah“. Og hafa unnið sér aðgang að himneskri paradís þar sem 72 hreinar meyjar bíða þeirra og það án þess að þurfa að fara í gegnum hreinsunareldinn þar sem kuffar brenna í eilífum eldi sönnum jihadistum á himnum til eilífrar gleði. En það ekki einmitt þetta sem við þörfnumst hingað til að auka á fjölbreytileika mannlífsins ?