Boðun íslam stríðir gegn stjórnarskránni

Okkur er tamt að sýna gestum kurteisi og virða trúarbrögð þar sem þau stuðli að betra mannlífi og sé mönnum styrkur og hvati til góðra verka. Þetta er þó ekki algilt. Vegna vanþekkingar trúa flestir að íslam sé sambærilegt við kristni sem er alrangt. Kristnin er allt það sem íslam er ekki.  Hún hefur leitt til menningar mannréttinda, almennrar menntunar, upplýsingar, jafnræðis, lýðræðis, frelsis og velmegunar. Íslam fylgir kúgunarsamfélög þar sem fátækt, ómennska, helsi, glundroði, ójöfnuður, harðstjórn, réttleysi og forheimskun situr við öndvegi.

Saudi Arabía er meðal hörmulegustu íslömsku ríkjanna.  Þar ráða lögum og lofum svokallaðir Wahhabi múslímar sem fara í einu og öllu eftir fyrirmælum íslam eins og þau birtast í helstu trúarritum múslíma, Kóraninum, viðurkenndum hadíðum (frásagnir aðallega af orðum og athöfnum Múhammeðs) og opinberri ævisögu Múhammeds , Sirah Rasul Allah. 

Wahhabi múslímar fá því ráðið að umtalsverður hluti af feiknarlegum olíutekjum landsins renna til trúboðs múslíma um heim allan. Þeir hafa staðið fyrir byggingu moskva og madrassa (kóranskóla) í tugþúsundatali, ekki síst á Vesturlöndum, þar sem fólk er unnið á band róttækustu íslam trúar, þ.e. að fylgja íslam í einu og öllu. Þeir
eru núna að hefja starf í Ýmishúsinu.

Yfirlýst stefna klerka íslam er að kúga allan heiminn undir íslam og Sharíalög sem innihalda ómanneskjulegan hrylling. Öll réttarkerfi íslam, sem er all mörg, eiga hryllinginn sameiginlegan. Sem dæmi um ofurvald íslam yfir islömskum ríkjum má taka viðhorf þeirra til mannréttinda. Öll 57 ríkin sem eru í OIC (Organisation of Islamic Cooperation) hafa neitað að skrifa undir Mannréttindasáttmála SÞ en
skrifuðu 1990 undir Kairó yfirlýsingu um Mannréttindi í íslam (Cairo
Declaration on Human Rights in Islam) sem hefur Sharíalög til grundvallar. Þessi yfirlýsing á ekkert sameiginlegt með sáttmála SÞ.

Jihad, heillagt stríð, til að ná heiminum undir íslam og Sharia lög er æðsta skylda hvers múslíma. Í þessu stríði eiga múslímar að beita óvininn blekkingum og lygum og heitir það taqiyya og kitman. Óvinurinn eru allir sem ekki eru múslímar eða jafnvel múslímar með ólíka sértrú. Þeir teljast villutrúarmenn, kuffar (et kafir) og er eitt argasta skammaryrði múslíma.  Múslímar skipta heiminum í tvennt: Dar al Islam eða Dar as Salam ( bústaður íslam eða friðar) annars vegar og Dar al harb (bústaður stríðs) hins vegar. Þessi skipting lýsir viðhorfum íslam gagnvart öðrum trúarbrögðum eða menningu. Hatrið nær til allra sem ekki aðhyllast þeirra tegund af íslam og þó villutrúarmenn séu réttdræpir eru þó trúleysingjar allra verstir, jafnvel verri en þeir sem dýrka skurðgoð.

Að fyrirmynd Múhammeðs fylgja Jihadistar (heilagir stríðsmenn íslam) áfangakerfi til þess að ná yfirhöndinni. Þeir koma með brosi og yfirlýsingum um frið og sameiginleg markmið um heill og hamingju samfélaga. Þegar þeim vex ásmeginn verða kröfurnar
ofsalegri og öll meðöl notuð til þess að kúga samfélagið undir íslam. Í þeim átökum er engu hlíft. Dæmi um þetta má sjá um heim allan, ekki síst í Mið-Austurlöndum.

Þar stóð vagga kristninnar. Byzantíska heimsveldið (A-Rómverska ríkið) náði yfir þessi lönd.  Menningin reis hátt undir handajaðri kristinna manna og gyðinga en koðnaði niður með yfirráðum múslíma. Gyðingar hafa nánast horfið í öllum þessum löndum nema í Israel, sem er eina landið í Mið-Austurlöndum þar sem lýðræði og mannréttindi eru virt. Er til marks um fávisku margra og þá
sérstaklega vinstri manna að agnúast endalaust út í Israel sem ber af öllum þessum löndum eins og gull í sorpi þó að landið búi við umsátursástand og stríðsátök ( t.d. 15 þúsund eldflaugaárásir síðan árið 2001). Nú eru uppi gengdarlausar ofsóknir gegn kristnum mönnum með morðum, brenndum kirkjum og skertum
mannréttindum í þessum löndum enda fækkar þeim ört.

Misskilningur er að halda að íslam sé eingöngu trúarbrögð. Íslam er ekki trúarbrögð til einkanota fyrst og fremst heldur stjórnarfyrirkomulag fyrir heiminn og eftir það til ástundunar
fyrir einstaklinga. Íslam er alræðisstefna alveg sambærileg við nazisma og kommúnisma en aðeins hættulegri með meiri hvata til óhæfuverka, með 1.5 milljarð manna á bak við sig og 14 alda reynslu í kúgun, tortímingu og þjóðarmorðum auk trúarofstækis. Fráleitt er að leyfa hér starfsemi þessarar hryllilegu hugmyndafræði sem er í yfirlýstu stríði gegn okkur og stefnir á að rústa samfélag okkar.

Stjórnarskráin styður bann við iðkun íslam hérlendis. 63. gr. hennar segir: „Allir eiga rétt á að stofna trúfélög og iðka trú sína í samræmi við sannfæringu hvers og eins. Þó má ekki kenna eða fremja neitt sem er gagnstætt góðu siðferði eða allsherjarreglu." 

Enginn getur efast um að íslam stríðir gegn góðu siðferði og allslherjarreglu. Þess vegna á að stöðva alla starfsemi í nafni íslam hérlendis. Sértaklega þá starfsemi sem er að hefjast Í Ýmishúsinu. Forsvarsmenn þar eru orðaðir við ýmis af verstu ofbeldisöflum heimsins. Að leyfa starfsemi þeirra hér jafngildir að leyfa óvinarher að reisa hér bækistöð aftan víglínunnar.

Er andúð á nasisma útlendingahatur?

Svarið við spurningu hér að ofan er að sjálfsögðu neitandi og vandséð að nokkrum heilvita manni myndi detta til hugar að svara spurningunni játandi. Sömu sögu er að segja ef spurt hefði verið hvort andúð á kommúnisma bæri vott um útlendingahatur. Allir sjá hversu fráleitt það er að jafna þessar
hræðilegu alræðisstefnur við kynþætti eða þjóðir. 
 

Kommúnisminn og nasiminn skildu eftir dauða og eyðileggingu víða um heim á seinustu öld. Tölum um mannfall ber ekki saman en óhætt er aðfullyrða að 100-200 milljónum manna hafi verið fórnað á altari þessara alræðishugmynda sem fjöldinn allur af fólki hérlendis trúði á og trúir jafnvel ennþá á.    A.m.k. á kommúnistastjórnin á Kúbu ennþá formælendur hér eins og það hljómar nú ótrúlega. Þessar tvær alræðisstefnur eru náskyldar vinstristefnur en vinstri mönnum er þó gjarnt að kennar nazisma við hægri stefnu sem er alrangt. Hægri stefna í stjórnmálum leggja áherslu á fortaklausum réttindum einstaklingsins og rétti hans til athafna svo lengi en sá réttur hindrar ekki rétt annars einstaklings til athafna.
 

Nazismi eða öðru nafni nasjónal sósíalismi er auðvitað vinstri stefna þar sem virðing fyrir rétti einstaklingsins verður að víkja fyrir hagsmunum fjöldans.  Vegna virðingaleysis fyrir rétti  einstaklings
var hægur vandi fyrir leiðtoga þessarra hreyfinga að standa fyrir viðurstyggilegu blóðbaði á eigin þegnum eins og á þegnum annarra þjóða. Þarna vopru fremstir í flokki Stalín, Hitler, Maó, Pol Pott, Castro. Stalin og Mao eru taldir hafa drepið hvor um sig 70-80 milljónir eigin þegna fyrir utan þá
sem fórust í stríðum.
 

Heimurinn er ekki laus undan hættulegum alræðisstefnum þó að kommúnismi og nasismi hafi lagst í nokkurn dvala um hríð a.m.k. Islam er slík hugmyndafræði náskyld nasisma og kommúnisma en aðeins hættulegri því að trúarrugli er blandað inn í hryllinginn. Islam er ekki trúarbrögð til einkanota
fyrst og fremst heldur stjórnarfyrirkomulag fyrir heiminn og eftir það til ástundunar fyrir einstaklinga. Islam viðurkennir ekki rétt einstaklingsins og hafnar lýðræði. Réttur allra nema múslímskra karlmanna er fyrir borð borinn.
Stefna Islam er að kúga allan heiminn undir yfirráð Islam og Sharíalög sem eru hrein andstyggð í augum þeirra Vesturlandabúa sem hafa kynnt sér þau enda í andstöðu við almenn og sjálfsögð mannréttindi í okkar augum og afar ofbeldisfull. Rasismi er mjög áberandi í Islam.
 

Talið er að múslímar hafi drepið hátt í 300 milljónir manna þær 14 aldar síðan þessi fáránlega hugmyndafræði komst á flot. Ein blóðugasta sagan þar er hvernig menning Indlands var lögð í rúst og 80 milljónir hindúa voru myrtir. Islam hefur hvarvetna fært með sér dauða og eyðileggingu. Islam
hefur nýtt sér ríkidæmi þeirra landa sem það hefur lagt undir sig og stærir sig af afrekum þjóða sem það leggur undir sig. Fljótlega legst þó drungi og niðurlæging yfir þessi lönd enda er íslömsk menning afar snauð og frumstæð. Þar sem áður stóð vagga vestrænnar menningar fyrir botni Miðjarðarhafs hefur ríkt stöðnum og upplausn í margar aldir eins og við erum vitni að í fréttunum daglega. Þetta vesalings fólk sem býr við þennan fáránleika er innrætt með þá bábilju að vandi þeirra stafi af nýlendustefnu Vesturlanda. Staða þessara landa hefur þó farið síversandi eftir að nýlendutímabilinu lauk um miðja síðustu öld. 

Síðan vinstri menn og íslamistar tóku höndum saman um irönsku byltinguna sem færði ayatollhum völdin í Iran 1979 hefur jihad ( heillagt útþennslustríð Islam) farið vaxandi um heim allan í ýmsum myndum en olíuauður Saudi Arabíu hefur einnig verið ótæpilega notaður til að innræta islamskt trúaræði í unga múslíma um heim allan og þá ekki síst á Vesturlöndum í gegnum tugþúsundir af moskvum sem hafa verið reistar fyrir olíupeninga.  

Músalímar eru um 1.4 milljarðir. Flestir þeirra eru friðsamir en talið er að um 20% múslíma séu salafistar þ.e. vilja fylgja í einu og öllu hreinu Islam eins og það var stundað á 7. öld á tímum Múhammed og lærisveina hans. Sú saga er afar ofbeldisfull og alblóðug en Múhammed, hin
fullkomna fyrirmynd múslíma,  er hryllilegur maður eins og honum er lýst í hadíðum, Kóraninum og opinberri æfisögu hans. Samkvæmt þessu eru um 280 milljónir múslíma í heimunum sem telja
útbreiðslu  Islam  réttlæta blóðug illvirki enda eru framin að meðaltali 5 mannskæð fólskuverk á dag í nafni Islam eða um 19400 talsins síðan 11. september 2001.  

Sá sem hefur andúð á þessari hugmyndafræði, Islam, er ekki sekur um útlendingahatur frekar en sá sem hefur andúð á nasisma og kommúnisma. Sá sem hefur varann á sér gagnvart mönnum sem aðhyllast hryllinginn er ekki haldinn lágkúrulegu útlendingahatri né rasisma. Sá sem ekki gerir það er haldinn vanþekkingu eða heimsku.

 

Frumvarp um stjórn fiskveiða hrein landráð

Framlagning Steingríms J Sigfússonar á frumvarpi um stjórn fiskveiða og fiskvinnslu er tilræði við efnahag Íslendinga til næstu áratuga og á því að flokkast sem landráð. Þeir þingmenn sem samþykkja þetta dæmalausa frumvarp gerast sekir um landráð. Landráð er stórt orð en hvað á að kalla það ef þingmenn sem þjóðin hefur kosið til að annast hagsmuni sína svíkur þjóðina þannig að helsta lífsbjörgin er tekin frá henni í fjóra áratugi?

Saga kvótastýrðra fiskveiða á Íslandi er hörmungarsaga. Í stað þess að veiða 400-500 þúsund tonn af þorski á ári hefur þorskveiðin aðeins numið um þriðjungi þess afla.  Afli af öðrum botnfisktegundum hefur skerst með sama hætti. Við höfum verið að fara á mis við útflutningstekjur sem samsvara öllum tekjum af orku- og áliðnaðinum undanfarna áratugi. Vegna meiri margfeldisáhrifa af vinnslu sjávarafurða en áls myndi munurinn fyrir þjóðartekjur okkar verða enn meiri.

Hér er stórkostlegir hagsmunir þjóðarinnar á ferðinni. Ef Alþingi gæti borið gæfu til þess að afnema kvótastýringu á fiskveiðum gæti velferð aukist hér afar hratt.  Þó að ég hafi engra hagsmuna að gæta umfram alla aðra Íslendinga hef ég reynt að vekja athygli á þessu ítrekað í mörg undanfarin ár eins og nokkrir menn aðrir.  Máflutningur okkur hefur ekki haft nein árhif á ráðandi stéttir landsins en almenningur er því miður algjörlega sljór fyrir stórum hagsmunamálum sínum. Enski fótboltinn skiptir meira máli!

Hér apar hver eftir öðrum slagorð eins og þessi: „Þó að kvótakerfið feli kannski í sér mikið þjóðfélagslegt óréttlæti er því ekki að neita að það skilar þjóðfélagslegum hagnaði fyrir þjóðina í heild" !!!!    Um þessa setningu er það að segja að fyrri hlutinn er sannleikanum samkvæmur en seinni hlutinn er fáránleikinn uppmálaður.
Gjafakvótakerfið er óhafandi með öllu. Það stríðir gegn stjórnarskrá landsins (65. og 75. grein ) eins og Hæstiréttur komst að með dómi sínum í desember 1998 og það stríðir gegn Mannréttindasáttmála SÞ eins og Mannréttindanefnd SÞ komst að niðurstöðu um í október 2007. Og kvótakerfið hefur rýrt mjög þann arð sem þjóðin hefði getað haft af auðlind sinni. Uppsafnað tap af kvótakerfinu nemur
feiknalegum upphæðum. Það tap verður aldrei bætt.

Ég eins og fleiri hafa lengi borið þá von í brjósti að nægjanlegir vitmenn með óskerta siðferðisvitund settust á Alþingi til þess að átta sig á þessu stóra hagsmunamáli. Lítill vandi er að breyta fiskveiðistjórnarlögum þannig að kvótastýring yrði felld úr gildi en fjölda margar vænlegar leiðir eru
til þess að stýra fiskveiðum. Alþingi sem nú situr væri sæmra að snúa sér að því verkefni að semja lög um stjórn fiskiveiða sem virðir stjórnarskrá landsins og mannréttindakröfur sem við höfum fallist á að hlýta heldur en að festa óréttlætið í sessi um áratugi. Þetta mundi vera þeim mun ánægjulegra verk sem hagur þjóðarinnar mundi snaraukast um leið og Alþingi gæti kannski aftur rétt úr kútnum og hlotið þann virðingarsess sem þjóðin vill að Alþingi hafi.

Steingrímur J Sigfússon leikur ljótan leik í þeim tilgangi að rugla þjóðina í ríminu. Hann leggur fram tvö frumvarp en auk þessa sem hér hefur verið fjallað um er frumvarp um auðlindagjald. Þar eru settar
fram hugmyndir um umtalsverðar greiðslur sem kvótagreifar eiga að greiða fyrir að nýta auðlindina. Öll áherslan er lögð á að fjalla um miklar tekjur af auðlindagjaldi og umræðurnar látnar snúast um þær. LÍÚ valdið tekur þátt í leikfléttunni með stjórnarflokkunum ( eða er það kannski öfugt) og hefur uppi
háværan málflutning um skelfingar fyrir land og lýð ef útgerðarfyrirtækin færu á hausinn vegna  auðlindagjaldsins. LÍÚ og Steingrímur vita hins vegar mætavel að lög um auðlindagjaldið er unnt að breyta á augabragði á þingi. Nýjum lögum um stjórn fiskveiða verður hins vegar ekki breytt  nema með greiðslu hárra skaðabóta.

 

 

Nú er mál að vakna.

Alþingi Íslendinga varð sér rækilega til skammar þegar það viðurkenndi sjálfstæði og fullveldi Palestínu í lok nóvember síðastliðinn. Þar með var alþingi í raun að styðja stjórnvöld araba á Vesturbakkanum og á Gaza til þess að eyða Israel og drepa alla gyðinga sem þeir hafa heitið ítrekað að gera.

Alþingismenn geta ekki afsakað sig með þekkingarleysi á málefnum Mið-Austurlanda sem þessi viðurkenning er þó til marks um. Þegar alþingi gengur á svig við allan hinn vestræna heim með þessari viðurkenningu felst í því yfirlýsing að Íslendingar gætu haft forystu um lausn vandans við botn Miðjarðarhafs og að Íslendingar hafi betri yfirsýn um þennan vanda en vestrænar þjóðir almennt hafi. Þvílík bábilja!

Alþingismenn sem greiddu þessari tillögu sinni atkvæði hljóta því að þekkja til málflutnings leiðtoga Palestínumanna sem lýsa því ítrekað yfir að stefna þeirra sé að ná undir yfirráð múslíma öllu landinu á milli árinnar Jordan og hafs og gjöreyða öllum gyðingum á svæðinu. Styður Alþingi Íslendinga þessa stefnu? Eða vita þeir ekkert hvað þeir eru að gera?

Á afmælisfundi Al Fatah (stærsta stjórnmálaflokksins á Vesturbakkanum) í síðustu viku minnti trúarleiðtogi PA ( þjóðarráð Palestínu sem var stofnað eftir Oslósamkomulagið 1994) á að það væru örlög múslíma  í samræmi við trúarbækur Islam að drepa alla gyðinga. „Dagur upprisunnar mun ekki renna upp fyrr en barist hefur verið við gyðinga. Gyðingar munu fela sig bak við tré og steina. Þá munu tén og steinarnir hrópa. Ó múslími, þjónn Allah, gyðingur felur sig á bak við mig.  Komdu og dreptu hann.“ Trúarleiðtoginn var að hveta sína menn til dáða með því að minna þá á markmið Islam.

Fundarstjórinn á þessum 47.  afmælisdegi Al Fatah var heldur ekkert að skafa utan af því: “ Stríð okkar við afkomendur apa og svína ( svo kalla múslímar gyðinga) er heillagt trúarstríð.“

Hér er ekki um einangrað tilvik að ræða heldur marg endurtekning á  yfirlýsingum múslíma ekki aðeins á þessu svæði heldur um heim allan enda í samræmi við „heillög“  markmið um Jihad. Upphrópanir um gjöreyðingu Israel heyrast um allt hið svokallaða arabíska vor sem er afar barnaleg nafngift á hræringu í Mið- Austurlöndum þessi misserin og ætti frekar á kenna við „vetur“ og „hel“.

Al Fatah er af mörgum talinn hófsamur flokkur og þá sérstaklega í samanburði við Hamas sem ræður ríkjum á Gaza svæðinu en Hamas hefur á stefnukrá sinni útrýmingu allra gyðinga og eyðingu Israel og að allar friðarumræður séu tímaeyðsla. Stofnskráin er aðgengileg öllum á netinu  á ensku ( Hamas Charter). Það er því hægur vandinn fyrir alþingismenn og raunar hvern sem er að kynna sér þessi mál.

Menn ættu raunar að huga að því hvað fatah þýðir í raun, sem er opnun og er í þessu sambandi átt við opnun inn í land trúleysinganna( þ.e. þeirra sem ekki eru múslímar) með hernámi, sigri, yfirbugun. Þarna er verið að höfða til skyldu múslíma að ná heiminum undir Islam og sharía lög, þ.e. lög guðs eins og þau eru túlkuð í Kóraninum viðurkenndum hadíðubókum og Sirah (þ.e. opinberri sögu Múhammeðs). Það er barnalegur misskilningur að halda að sharía lög nái aðeins til lítils hluta réttarfarsins eins og fram kom hjá Magnúsi Þorkeli Bernharðssyni, svokölluðum Mið-Austurlandafræðingi í fyrirlestri í HÍ í síðustu viku. Samkvæmt sharíalögum mega engin lög fara í andstöðu við trúarbækur Islam sem mynda eins konar stjórnarskrá. Sharíalög eru ómanneskjulegur hryllingur aftan úr formyrkaðri forneskju.

Almennt ríkir hættulegt þekkingarleysi á Islam og á blóðugri sögu islamskra þjóð fyrr og nú. Vesturlandamenn eru furðu ginkeyptir fyrir afbökun sögunnar sem múslímar hafa staðið fyrir með dyggum stuðningi nytsamra sakleysinga. Áður en Alþingi verður sér frekar til minnkunar ættu flokkarnir að setja einhverja orku í það að koma upp þekkingu á Islam. Lágmarkið er að hlusta eftir því hvað leiðtogarnir segja við sitt eigið fólk en ekki hvað þeir segja við okkur trúleysinganna , kuffar, sem er argasta skammaryrði allra sannra múslíma.  Múslímskar lygar, kitman og taqiyya, eru viðurkennd tæki meðal múslíma til þess að blekkja óvininn, þ.e. okkur. Nú er mál að vakna!

Lambið sem sigraði heiminn

Þegar Þorgeir Ljósvetningagoði hafði heimt fé sitt af fjalli um haustið árið 1000 sá hann að hin nýju goð höfðu reynst vel. Féð var vænt og nánast engin afföll. Hann sem hafði verið foringi heiðinna manna en jafnframt lögsögumaður og  æðsti foringi þjóðarinnar gladdist yfir því hve deilur kristinna manna og ásatrúarmanna leystust vel .

Fljótlega barst honum notalegt þakkarbréf frá Sylvester II páfa í Róm. Með því var auglýsingabæklingur frá páfastóli sem upplýsti hverjar væru skyldur en einnig réttindi við aðild að heildarsamtökum kristinna . Páfastóll réði til að mynda yfir banka sem allir kristnir menn væru hvattir til að skipta við. Samkvæmt biblíunni væru greiddar rentur á innistæður en boðað væri að menn ættu að „renta sínar talentur“ .

Þó að Þorgeir væri kominn á sjötugsaldurinn vildi hann taka þátt í nýmælum. Hann lagði því eitt lamb inn á reikning í Vatikan bankanum sem bauð 5% fasta vexti án uppsagnarákvæða. Þorgeir þekkti ekki verðmæti mynta á suðrænum slóðum svo hann samdi við bankann um að innstæðan yrði ávalt reiknuð í lömbum. Án þess að gera sér grein fyrir því sjálfur hafði hann fundið upp verðtryggð bankaviðskipti þúsund árum á undan íslenskum hagfræðingum.

Nokkrum árum seinna þegar Þorgeir andaðist týndist vitneskjan um ininistæðureikninginn í Róm. Lambið hans Þorgeir hafði sem sagt legið á vöxtum í 1011 ár þegar ég fann innleggsnótuna í gömlu bréfasafni afa míns en ég er erfingi Þorgeirs og nú handhafi bréfsins . Viðbrögð Vatikansins þegar ég vildi loka reikningnum og fá hann greiddan út urðu ótrúleg. Fyrst neituðu þeir því að reikningurinn væri til. Þegar það dugði ekki hótuðu þeir mér eilífri útskúfum frá himnaríki.  Ég sagði þeim að þeir hefðu misst umboðið til að bannfæra mig eftir siðaskiptin. Siðan hafa þeir ýmist reynt að bera fyrir sig 36. gr samningalaga eða höfða til miskunsemi minnar. Benedikt XVI, sjálfur páfinn, liggur í símanum til mín kvölds, morgna og miðjan dag!

Það kemur sem sagt í ljós að allt sauðfé heimsins dugar hvergi til að greiða mér út innistæðuna en lambið hans Þorgeirs hefur heldur betur safnað á sig. Samkvæmt reiknitölvu minni er innistæðan nú pr. 1. nóvember sl  2,644,730,110,000,000,000,000 lömb eða til þess að segja þetta í mæltu máli:Rúmlega TVÖÞÚSUND  SEXHUNDRUÐ OG FJÖRTUTÍU MILLJARÐIR MILLJARÐA lamba,  sem svarar til 377 milljarða lamba á hvern jarðarbúa.

Fljótlega eftir að Þorgeir hafði lagt inn lambið sá Vatikanið að verðtrygging í sambland við vexti er óframkvæmanleg og stenst ekki heilbrigða skynsemi.  Með því að skoða innlánsreikning Þorgeirs í 1-2 aldir varð ljóst að vextir mættu í mesta lagi halda í við verðbólgu. Fyrir mörgum öldum fór verðmæti lambsins fram úr samanlögðum auðæfum heimsins.  Enginn bóndi eða afkomendur hans gætu haldið utan um hjörð sem yxi með þessum hætti yfir langan tíma. Eftir tvær aldir væri hjörðin 17500 fjár og óviðráðanleg fyrir eitt bú en um siðskiptin hefði hjörðin afkomenda Þorgeirs verið komin í 450 milljarða fjár og allt beitiland í Evrópu löngu nagað niður í grjót.

Upplýstir menn hafa vitað um aldir að ekkert efnahagskerfi stenst það að vextir séu settir ofan á verðtryggingu. Slík viðkoma fjármuna gleypir öll heimsins verðmæti á skömmum tíma.  Tímans tönn nagar allar eignir; - fjármuni, fasteignir og jafnvel jarðir. Hús ganga úr sér á nokkrum áratugum. Verðmæti lands hækkar eða lækkar eftir ytri aðstæðum. Land sekkur í sæ. Eldsumbrot eyðileggja land. Ísöldin mun snúa aftur, flóð eða eyðimörkin eyða landi og loftsteinar granda landsvæðum. 

Verðtryggða íslenska krónan er fáránleg hugmynd. Hún var réttlætanleg stutt tímabili en hefur fyrir löngu gengið sér til húðar. Engin mynt sögunnar hefur haldið verðgildi sínu frekar en aðrar eignir. Tilbúna sagan um Þorgeir Ljósvetningagoða ætti kannski að gera mönnum ljóst þvílík vitfirring sambland vaxta og verðtryggingar er. Í raun ætti ég að vera þakklátur fyrir að geta sótt lambið hans Þorgeirs til Vatikansins án þess að þurfa að greiða fyrir uppihaldið.

Valdimar H Jóhannesson

Skammarlegt níð

 Ómar Ragnarsson á inni hjá þjóðinni fyrir að vera oft skemmtilegur og hárbeittur í spauginu um menn og málefni. Eflaust hefur einhverjum sviðið undan orðunum en ekki verið í stöðu til þess að jafna metin enda erfitt að  bregðast við gríni, - jafnvel þegar það er ósanngjarnt. Mér hefur oft verið skemmt með flottum gamanvísum Ómars og ég hef tekið undir með Ómari í nokkrum málum og þá sérstaklega hvað varðaði  Kárahnjúkavirkjun. Nú hins vegar hefur Ómar gengið of  langt með níði um forseta Íslands. Hann á að biðjast formlega afsökunar á framferði sínu.

Það er hvorki Samfylkingarmönnum né Ómari til sóma að flytja eða hlægja að níðvísunni sem var flutt á skemmtikvöldi Samfylkingarinnar. Hún er smekklaus. Hún er ósanngjörn. Ef þjóðin vill  halda í sjálfvirðingu sína á hún ekki að þola að æðsta embætti þjóðarinnar sé sýnd slík óvirðing.

Það er sitthvað hvað mönnum dettur í hug að böggla saman til að kasta fram í dárskap við þröngan hóp manna eða að standa upp á fjölmennri opinberri samkomu til að flytja níð með þessum hætti um mann sem hvergi var nærri.

Samfylkingarmenn kunna forseta Íslands engar þakkir fyrir að hafa í tvígang vísað til þjóðarinnar afgreiðslu þeirra á Icesave sem hefði leitt yfir þjóðina drápsklyfjar. Fáum blandast lengur hugur um að  þetta var hárétt ákvörðum af því að þjóðinni bar gæfu til þess að vera ósammála meiri hluta alþingis með Samfylkinguna og VG við stjórnvölinn. Þær standa nú upp hver um aðra þvera erlendar stjörnur í alþjóða fjármálum til að hrósa þjóðinni fyrir að hafa borið gæfu til þess að hafna Icesvae samningunum.

Reiði Samfylkingarmanna minnir á reiði Þorgeirs Hávarsonar í Gerplu  þegar Þormóður Kolbrúnarskálds dró hann upp fyrir bjargbrúnina þar sem hann hafði hangið lengi dags á hvönninni á hengifluginu. Þorgeir vissi vel að Þórmóður hafði borgið lífi hans en bjöguð hugmynd hans um heiður beið afhroð. Fyrir Samfylkinguna er heiður flokksins ofar hag þjóðarinnar. Flutningur níðvísunnar og móttökur sanna það.

Þegar menn láta til sín taka á stjórnmálasviðinu, eins og Ómar hefur verið að gera með setu á þingi flokksins um síðustu helgi og með setu í stjórnlagaráði svo ekki sé talað um baráttu fyrir náttúruvernd, eru menn ekki lengur í stöðu dárans sem leyfist allt.

 

Lýðræðis- og gyðingahatur vinstri manna

   Allir sem eitthvað þekkja til í miðausturlöndum, vita að ásetningur Palestínu-araba er að gjöreyða Israel. Hamas, sem ræður ríkjum í Gaza, segir þetta berum orðum í stofnskrá sinni og bætir við að allar friðarviðræður við Israel séu til einskis enda verði allir gyðingar hraktir fram í sjó eða þeim útrýmt með öðrum hætti. Al Fatah, sem ræðir ríkjum á vesturbakkanum ( sem nær yfir það sem áður hét Judea og Samaría) reynir að leyna þessum sama ásetningi með því að tala tungum tveimur.

Út að við þykjast þeir stefna að friði við Israel en þeim er allt annað efst í huga. Abbas Zaki, sem á sæti í miðstjórn Al Fatah, sagði þannig í viðtali við Al Jazeera í Qatar fyrir þremur dögum, að ríki Palestínu ætti að miðast við landmærin fyrir Sex daga stríðið 1967 en að allir vissu að ekki væri unnt að ná meira fram að sinni. Allir vita hins vegar að ef Israel dregur sig út úr Austur-Jerúsalem, flytur 650 þúsund gyðinga frá Judeu og Samaríu og tekur niður múrana (sem voru reistir til að verjast hryðjuverkamönnum) muni það þýða endalok Israel , sagði Abbas Zaki við sitt fólk í þessu sama viðtali.

Átökin um Israel snúast ekki um land enda er Israel aðeins 20 þúsund ferkílómetrar eða um 0.13% af því sem kallast miðausturlönd. Átökin stafa af þeim ásetningi múslíma að hreinsa þessi lönd af trúarvillingum (kufar) eins og þeir kalla alla þá sem ekki aðhyllast Islam.  Klerkastjórnin í Iran stendur fast við bakið á Hamas á Gaza og Hezbollah í Lebanon. Ahmadinejad forseti Iran hefur marglýst ásetningi þeirra að þurrka Israel af kortinu.

Þegar gyðinugm hefur verið útrýmt kemur næst að kristnum mönnum og öðrum trúarvillingum og er raunar þjarmað stöðugt að kristnum mönnum í þessum löndum, þeir drepnir, flæmdir á brott eða neyddir til að ganga Islam á hönd þannig að þeir eru aðeins örfáir eftir. Austur rómverska keisaradæmið, Byzantium, sem var kristið, náði yfir en öll þessi lönd þar sem m.a. vagga kristninnar stóð. Israel er eina lýðræðisríkið í miðausturlöndum. Lýðræði er andstætt hugmyndaheimi Islam.

Irönsk stjórnvöld lýstu yfir stríði gegn vestrænum lýðræðisríkjum árið 1979 og þar á meðal okkur og alveg sérstaklega Israel. Iranir hafa ekki dregið þessa yfirlýsingu til baka. Þeir keppast nú við að koma sér upp kjarnorkusprengju. Netanyahu forsætisráðherra Israel segir fullum fetum að Iranir muni ekki hika við að nota sprengjuna og verði fyrstu sprengjunni varpað á Israel og síðan fái Bandaríkin og V-Evrópa sömu trakteringu.. Talsmenn Iranstjórnar hafa nýlega lýst því yfir að nú sé að renna upp stóra stundin þegar 12. imaminn (Mehdi) birtist til þess að leiða rétttrúða muslima (Shia-múslíma) í lokastríðinu um heimsyfirráð. Þess vegna sé nú kominn tími á útflutning irönsku byltingarinmnar og nú verði að hefja stríð út um allan heim að hætti múslíma og nefna sérstaklega hjarta Evrópu til þess að frelsa múslíma undan villutrúarmönnum. Þetta hljómar eins og snargeggjaðir menn séu að tala en þeim er fúlasta alvara.

Ályktun íslenskra stjórnvalda að styðja einhliða yfirlýsingu Palestínumanna um stofnun Palestínu verður að skoða í þessu ljósi. Við getum ekki látið vinstri blaðurskjóður draga okkur út í slíkt fen og tilræði við hinn frjálsa heim. Þetta er sama fólkið sem studdi Stalín, Mao, Pol Pott, Castro, Che Guevara og yfirleitt öll verstu ómenni sem hafa komið fram í heiminum. Þetta eru sömu öflin sem stuðluðu að því að klerkastjórnin komst að í Iran. Ég ætla þessu fólki ekki illan vilja en dómgreinarleysi af þessu tagi er ólæknanlegt að mun ævinlega verða því fótakefli. Manni eins og Össuri ætti að halda sem lengst frá öllu þar sem almennrar skynsemi, kunnáttu og dómgreindar er þörf.

Við skulum varast slóð ógæfumannsins

Allir Íslendingar vilja nú sýna Norðmönnum allan þann samhug og samúð, sem unnt er að veita. Hörmungarnar í Noregi þar, sem hundruð manna, flest ungt fólk, hafa verið myrtir af hræðilegu miskunnarleysi, eru svo ofar öllum skilningi, að við erum vart búnir að meðtaka hryllinginn að fullu.

Afleiðingar þessa vorðaverks eiga eflaust lengi eftir að koma að fullu í ljós. Hér hefur verið ráðist að grunnstoðum hins opna og frjálsa norræna samfélags, þar sem einstaklingurinn hefur verið frjálsari til orða og afhafna en víðast um heiminn. Þó að við gagnrýnum samfélag okkur erum við samt þakklát fyrir það. Gagnrýnin er jákvæð,- til þess að halda í það sem hefur áunnist og til þess að stefna að betra samfálagi. Tjáningarfrelsið og málfrelsið eru mikilvægustu tólin til þess.

 Á sorgartímanum er þó rétt að geyma alla deilur. Norðmenn og við sjálf, sem hluti af norrænu samfélagi, eigum öll skilið að fá frið til þess að vinna úr sorginni. Sorginni fylgir oft reiði en við verðum að gæta að því hvert reiðin leiðir okkur.

Margir falla í þá gryfju að kenna einhverjum þeim hópum manna um ódæðið, sem hafa verið að tjá sig um samfélagsmál, eða hafa bundist samtökum um hugðarefni sín. Hér er sálsjúkur einstaklingur á ferðinni, sem er ekki á ábyrgð neins þess sem hann hefur tengst við í lífi sínu. Verk hans er skemmdarverk á samfélagi okkar, - á lýðræðinu.  Að sorgartímanum liðnum skulum við halda áfram að takast á um málefni með opnum huga og þoka samfélagi okkar sífellt til betri vegar. Mikilvægast er að takast á um málefni, en ekki ráðast að einstaklingum, sem flytja mál sitt. Við skulum varast slóð ógæfumannsins norska. 

Hatursviðbrögð vegna fljótfærni

Nú er ljóst orðið að mér urðu á mistök í gær þegar ég ályktaði að sprengingin í Oslo væri af völdum íslamskra skæruliða.

Þegar ég skrifaði færsluna virtist af fréttum sem ekki hefði oðið neitt mannfall og enn hafði ekki verið ráðist á unga fólkið á Utøya. Að vísu fullyrti ég ekki að þarna væri íslamskir öfgamenn á ferð heldur að mestar líkur væru á því að svo væri.

Ég hafði á röngu að standa. En ég var ekki einn um það. Heimspressan var á sömu skoðun meira eða minna og sumir bloggararnir fundu afsakanir fyrir islamska hryðjuverkamenn til þess að ráðast á Norðmenn!

Þessi ályktun mín var klaufaleg í ljósi þess sem seinna kom í  ljós en hefði ekki átt að valda miklu fjaðrafoki. Viðbrögðin á netinu voru hins vegar með miklum ólíkindum og margt andstyggilega sagt þar vegna fljótfærni minnar. Ég kaus því að loka þessarri færslu.

Mér er satt að segja brugðið yfir viðbrögðum margra bloggaranna. Haturs- og öfgafull skrif þeirra fóru á stundum út fyrir öll siðleg mörk. Skoðanaskipti af þessu tagi eru engum gagnleg.

Sérhagsmunagæsla Gróu

 Erfitt er að átta sig á því þessa dagana hverjir eru dapurlegri á alþingi Íslendinga, stjórnarþingmenn eða stjórnarandstaðan. Hvorugur hópurinn virðist átta sig á þeirri einföldu staðreynd að gjafakvótakerfið stenst hvorki stjórnarskrá landsins né Mannréttindayfirlýsingu SÞ sem íslensk stjórnvöld hafa staðfest og eru því siðferðilega skuldbundin til þess að framfylgja.

Umræður á alþingi ættu því ekki að snúast um hvort gera ætti óverulegar breytingar á kerfinu eða að láta það standa óbreytt. Umræðan á alþingi ætti að fjalla um hvernig unnt sé að koma á fiskveiðistjórnarkerfi sem virðir að fullu stjórnarskrá Íslands og Mannréttindayfirlýsingu SÞ.

Þetta ætti að vera ánægjuefni fyrir eðlilega og vitsmunalega menn þar sem löngu er orðið sýnt að kvótastýring á fiskveiðum er afar óhagkvæm aðferð til að nýta fiskimiðin með heildarhagsmuni þjóðarinnar að leiðarljósi. Bara sú staðreynd ein að við erum nú að veiða aðeins um þriðjung af þorskaflanum eins og hann var áratugum saman fyrir daga kvótakerfisins ætti að vera miklu meira en næg vísbending um hvað kvótastýringin hefur reynst þjóðinni illa. Það er eftir mikla að slægjast fyrir endurreisn landsins að nýta fiskimiðin betur og stórauka tekjur þjóðarinnar. Íslendingar gætu aftur orðið ein tekjuhæsta þjóð heimsins ef við hleypum skynseminni að í þessum efnum og stjórnmálastétt landsins áttar sig á því að henni er ætlað að þjóna almennum hagsmunum þjóðarinnar en ekki sérhagsmunaöflunum.

Því miður hefur vitsmunaleg umræða um fiskveiðistefnu ekki átt neina möguleika vegna þess að umræðan er jafnan leidd út um víðan völl og rugluð af hagsmunaaðilum. Þingmenn og fjölmiðlamenn hafa ekki reynst vanda sínum vaxnir og eru ævinlega fúsir til að fórna hagsmunum þjóðarinnar fyrir sinn persónulegan hag. Sennilega þýðir ekkert að brýna þessa menn til betri verka. Það hefur verið gert svo oft án árangurs.

Vandinn liggur kannski í því að þjóðin hefur aldrei komið augu á neinn valkost við fjórflokkinn. Þeir sem hafa boðið sig fram gegn fjórflokknum hafa aldrei öðlast traust hennar nema í of litlum mæli enda hefur fjórflokkurinn ávalt gætt þess að gert sé lítið úr slíkum einstaklingum með dyggri aðstoð Gróu úr Leiti.

Fyrir ca 12 dögum setti ég færslu á bloggið sem ég nefndi "Þursaflokkurinn" þar sem ég gagnrýndi alla stjórnmálaflokka fyrir svik við hagsmuni þjóðarinnar. Ég valdi fjórflokknum þetta nafn vegna frammistöðu sinnar í þessu máli. Ég fékk nokkrar velviljaðar athugasemdir við færslu mína. Af einhverjum tæknilegum ástæðum birtist athugasemd frá Lúðvík Emil Kaaber ekki fyrr en í morgun þegar engum dettur lengur til hugar að lesa bloggið. Mér finnst athugasemd Lúðvíks verðskulda að athygli sé vakinn á henni og birti hana því hér með en einnig má sjá hana undir bloggfærslunni sem heitir "Þursaflokkurinn"

 Athugasemd:
Valdimar segir um dóminn í máli hans frá 1998, að "vandinn gat aðeins legið í pólitískum ítökum í Hæstarétti".

Þetta er alveg rétt. En ég vil gera eftirfarandi athugasemdir:

Í máli Valdimars sinntu dómararnir skyldum sínum og dæmdu eftir lögum. Eftir á að hyggja fann maður það nokkuð vel meðan á málinu stóð, að rétturinn vildi láta lítið á því bera. Fulltrúa ríkislögmanns, sem var varnarmegin (gegn Valdimari) virðist hafa láðst að láta ráðherra vita af málinu og vara þá við. Afleiðingin var sú að rétturinn lýsti grundvöll fiskveiðistjórnekrfisins löglausan. Síðar hef ég fengið staðfest að mér var neitað um málið sem prófmál til málflutningsréttinda fyrir Hæstarétti vegna þess að rétturinn vildi láta sem minnst á því bera. Orð Davíðs Oddssonar í fjölmiðlum eftir að dómurinn ver kveðinn upp eru í ágætu samræmi við það. Þar sagði hann meðal annars að dómur réttarins hefði litla sem enga þýðingu, sem sæist hvað bezt á því að málið hefði ekki verið talið tækt sem prófmál. Hann hundskammaði einnig réttinn, tiltæki sem sýnir betur en flest annað status og sjálfstæði réttarins, og þar með um leið eðli þess lýðveldis sem svo miklar vonir þjóðarinnar hafa  verið bundnar við fram á síðustu tíma.

Mikillar reiði gætti hjá Davíð þessum í garð réttarins. Ég man að eftir Vatneyrardóminn árið 2000, þegar Hæstiréttur sneri við blaðinu og dæmdi eins og stjórnmálaskúmum LÍÚ þóknaðist, ritaði Ragnar Aðalsteinsson grein í Moggann (það var áður en Mogginn var keyptur fyrir þýfi úr fiskveiðistjórnkerfinu og gerður að málgagni LÍÚ) og sagði að rétturinn hefði komið í veg fyrir "stjórnskipulega krísu" með því að segja kerfið löglegt nokkrum mánuðum síðar. Það held ég því miður að sé rétt. En ömurlegt er til þess að vita að dómarar í Hæstarétti séu, þegar á reynir, ekki meiri bógar en raun ber vitni.


Mál Valdimars sýndi að dómaragreyin vildu gjarnan fara að lögum. Þeir bara treystu sér ekki til þess þegar á það reyndi alvarlega nokkrum mánuðum síðar, í máli sem öll þjóðin fylgdist með í ofvæni. Kannske hefur þá ekki órað fyrir afleiðingum þess, enda eru dómarar víst stundum skipaðir í Hæstarétt eftir öðrum viðmiðunum en víðsýni. Afleiðingarnar eru, meðal annars, að þeir eiga tveggja kosta völ. Annað hvort verða þeir að gefa sig til kynna sem pólitískar hlaupatíkur, eða dæma áfram gegn stjórnskipunarlögum og alþjóðlegum mannréttindalögum. Það er ekki öfundsverð staða. Auðvitað eiga þeir alla samúð skilda, en í þessa stöðu hafa þeir sjálfir komið sér. Kannske er hún þægilegri en að hafa komist upp á kant við Davíð Oddsson árið 1999 eða 2000.

Þeir hafa þegar valið milli þessara tveggja kosta - eins og hið pólitíska kerfi í heild sinni virðist hafa gert. Það sést hvað best á því að enginn stjórnmálaforingi, ekki einu sinni kratar, sem þó ættu að standa næst því að vita hvaða grundvallarreglur einkenna lýðfrjáls samfélög, haf mannað sig upp í að segja berum orðum það sem satt er, að fiskveiðstjórnkerfið er ekki aðeins brot á alþjóðlegum mannréttindalögum, heldur einig, auðvitað, brot á íslenskum stjórnskipunarlögum. Rökræn afleiðing af því er einfaldlega sú, að íslenskum borgurum er óskylt að virða það. Í Háskóla Íslands verða lögfræðingar, að hluta til launaðir af LÍÚ til "lögfræðilegara rannsóknarstarfa" að grafa upp rök og tína til réttlætingar á lögleysu og stjórnarskrárbrotum,sem síðan er dælt yfir þjóðina með góðri hjálp sérhagsmunasamtaka og fjölmiðla. Hæstiréttur verður áfram að láta eins og mannréttindareglur stjórnarskrárinnar séu þar ekki. Það hefur honum haldist uppi fram að þessu í krafti áróðurs- og p!
 enngamáttar þeirra sem hann hefur kosið að þjóna. Herrar hans stjórna að vísu ekki alþjóðlegum mannréttindastofnunum, en hins vegar er það á valdi íslenska ríkisins að fara að dæmi harðstjóra í löndum sem íslendingar hafa til skamms tíma ekki talið þörf á að bera sig saman við, og leiða álit slíkra stofnana hjá sér.

Auðvitað er spilling og lögleysa fiskveiðistjórnkerfisins, sem er sennilega ekki síður undanfari bankahrunsins en einkavæðing bankanna - þó að hin marglofaða hrunskýrsla minnist ekki á það aukateknu orði - eitt helzta tilefni þess að talið er nauðsynlegt að reyna að fá íslenska stjórnskipun á hreint. Ég lít svo á að sjálfstæði ofannefndrar stofnunar sér eitt af því sem liggur þeim helst á sinni, sem hafa áhyggjur af velferð og framtíð lands okkar - kannske næst á eftir þeirri meðferð,sem fiskveiðiauðlindin hefur sætt af hálfu stjórnmálastéttarinnar. Ógilding Hæstaréttar á kosningunum til Stjórnlagaþings er engin tilviiljun.